Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędziowie Sędzia WSA Marek Szumilas (spr.) Sędzia WSA Michał Ruszyński Protokolant referent - stażysta Malwina Tomiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2011 r. sprawy ze skargi A.D. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej I. oddala skargę, II. zasądza od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim na rzecz adwokata M.G. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej.
Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2008 r. sygn. akt II SA/Go 560/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. uchylił decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...]. Sąd wskazała wówczas, iż w świetle art. 7 i 77 k.p.a. postępowanie administracyjne przeprowadzone przez te organy nie było w pełni prawidłowe, a merytoryczne decyzje wydane zostały w oparciu o nienależycie zgromadzony i oceniony materiał dowodowy. W tym zakresie sąd wyjaśnił, iż organy orzekające w przedmiocie stwierdzenia choroby zawodowej wydały swe rozstrzygnięcia, przyjmując za ich podstawę kartę oceny narażenia zawodowego oraz orzeczenia lekarskie I i II instancji, wydane w następstwie przeprowadzonych badań specjalistycznych, które należy ocenić jako niepełne, rodzące uzasadnione wątpliwości co do uwzględnienia wszelkich okoliczności, które mogły mieć wpływ na ustalenie bądź nie u skarżącej choroby zawodowej. Prowadząc bowiem postępowanie organy zobowiązane były do analizy dowodów pod kątem ich przydatności dla wykazania istnienia konkretnej choroby tj. nie jakiegokolwiek uszkodzenia słuchu, ale uszkodzenia słuchu szczególnego rodzaju, wskazanego w poz. 21 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r.
w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach. Zgodnie ze wskazanym przepisem za chorobę zawodową uznaje się "Obustronny trwały ubytek słuchu typu ślimakowego spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz". Oznacza to, że istotne są ustalenia czy ubytek słuchu: jest obustronny, jest trwały, jest typu ślimakowego, został spowodowany hałasem, wyraża się podwyższeniem progu słuchu o wielkość co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczoną jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz. Brak któregokolwiek z tych elementów wyklucza możliwość stwierdzenia choroby zawodowej. Z tej przyczyny niezbędne jest wyczerpujące zebranie a następnie wszechstronna i szczegółowa analiza zgromadzonych dowodów, w kontekście wskazanych wyżej zasad. Sąd podkreślił również, że z charakterystyk zatrudnienia A.D., znajdujących się w aktach sprawy wynika, że osoby je opracowujące nie dołożyły należytej staranności. Znalazły się bowiem w nich stwierdzenia upraszczające, niepełne, nadto dokumenty te są nierzetelne. Poza tym w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek dokumentów wskazujących na fakt dokonania oceny narażenia zawodowego skarżącej w okresie pracy pomiędzy 1984r. a 1992 r. Nadto wątpliwości budzi fakt, iż organ nie zweryfikował rozbieżności wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego. Ponadto Sąd sformułował pogląd, iż jako czynnik szkodliwy, mogący w osobniczych przypadkach powodować schorzenie słuchu określone w załączniku do rozporządzenia (poz. 21), nie został wymieniony "hałas ponadnormatywny" lecz "hałas". Co z kolei prowadziło do wniosku, iż nie można pomijać w ocenie ryzyka narażenia zawodowego okresów, w których skarżąca pracowała na stanowiskach, w których narażenie na ów czynnik szkodliwy występowało i to w znacznym natężeniu, aczkolwiek niekwalifikowanym jeszcze jako "przekraczające dopuszczalne normy".