Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w sprawie zmiany nazw ulic, placów i osiedli
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Pauter Sędzia WSA Marek Szumilas (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Anna Lisowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...] r. nr VIII/92/90 zmieniającą uchwałę w sprawie zmiany nazw ulic, placów i osiedli w [...] oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/6

Uchwałą Nr VIII/92/90 z dnia [...] grudnia 1990 r. Rada Miejska, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz. U. Nr 16, poz. 95 ze zm. - tytuł ustawy oraz numer publikatora w wersji obowiązującej na dzień podjęcia uchwały) zmieniła uchwałę Nr V/65/90 Rady Miejskiej z dnia [...] października 1990 r. w sprawie zmiany nazw ulic, placów i osiedli w [...]. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 3 przyjętą w § 1 pkt 19 zmienianej uchwały nazwę ulicy "[...]" zmieniono na "[...]".

Na powyższą uchwałę, w części obejmującej § 1 pkt 3, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniósł Prokurator Rejonowy. Zaskarżonej uchwale zarzucił rażące naruszenie prawa - pkt I.9 zarządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 28 czerwca 1968 r. o ustaleniu wytycznych w sprawie nadawania nazw ulicom i placom oraz numeracji nieruchomości (M.P. z dnia 12 lipca 1968 r.). Prokurator wniósł o stwierdzenie, że zaskarżona uchwała została wydana z naruszeniem prawa.

Zdaniem Prokuratora kwestionowany zapis uchwały stoi w sprzeczności z obowiązującym w dniu jej podjęcia pkt I.9 wskazanego zarządzenia, w myśl którego nazwy ulic pochodzące od imion i nazwisk określonych osób należało pisać w drugim przypadku, podając na pierwszym miejscu imię; przy nazwisku lub nazwie dwuczłonowej należało między wyrazami umieścić myślnik. Według powyższego przepisu oraz zasad pisowni polskiej ulica powinna zatem nosić nazwę "[...]". Jako argument przemawiający za uwzględnieniem skargi Prokurator powołał także treść przepisów ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224 ze zm.), w której ustawodawca obowiązek ochrony języka polskiego oraz dbałości o jego poprawne używanie nałożył na wszystkie organy władzy.

Prokurator podał, że przed wniesieniem skargi pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. zwrócił się do Rady Miasta o uchylenie lub zmianę uchwały, jednakże Rada nie uwzględniła tego wniosku.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta wniosła o jej oddalenie. Zaskarżona uchwała pozytywnie przeszła bowiem weryfikację organu nadzorczego, tj. Wojewody, który nie wszczął postępowania o stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały w trybie określonym w art. 90 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym. Zarzut rażącego naruszenia prawa nie był zasadny, bowiem określenie to oznacza takie naruszenie prawa, którego charakter powoduje, że zapis uchwały nie może być akceptowany jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Cechą rażącego naruszenia prawa jest zatem to, że treść uchwały pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu prawa powszechnie obowiązującego. Z rażącym naruszeniem prawa nie może być utożsamiane każde, nawet oczywiste naruszenie prawa. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę. Przytoczone zarządzenie Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 28 czerwca 1968 r. o ustaleniu wytycznych w sprawie nadania nazw ulicom i placom oraz numeracji nieruchomości nie jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego i jego naruszenie na etapie podjęcia zaskarżonej uchwały nie może być traktowane jako rażące naruszenie prawa, które mogłoby prowadzić do orzeczenia o niezgodności zaskarżonej uchwały z prawem.

Strona 1/6