Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Michał Ruszyński Asesor WSA Jarosław Piątek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 2 września 2020 r. sprawy ze skargi T.H. na czynność Komendanta Oddziału Straży Granicznej z dnia [...] r. w przedmiocie skierowania na obowiązkową kwarantannę I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności, II. zasądza od Komendanta Oddziału Straży Granicznej na rzecz skarżącego T.H. kwotę 200 (dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
T.H. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na czynność Komendanta Oddziału Straży Granicznej z dnia [...] kwietnia 2020 r. polegającą na skierowaniu na obowiązkową kwarantannę. W skardze zarzucił organowi naruszenie § 2 ust. 9 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 658; określanego dalej jako r.u.o.n.z.), przez jego niezastosowanie i w związku z tym wniósł o:
1) stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności oraz że obowiązkowa kwarantanna została nałożona wbrew obowiązującym przepisom;
2) zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania sądowego;
3) skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym.
W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że w dniu [...] kwietnia 2020 r. przekroczył granicę Rzeczypospolitej Polskiej w ramach czynności zawodowych, jako kierowca wykonujący międzynarodowy transport drogowy (przewóz osób) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Funkcjonariusz Straży Granicznej, po przeprowadzeniu wywiadu, zdecydował o nałożeniu na skarżącego obowiązku odbycia kwarantanny. Skierowano skarżącego na 14-dniową kwarantannę w miejscu zamieszkania, przez co bez podstawy prawnej pozbawiono go wolności na 14 dni. W związku z brakiem możliwości odwołania od tej "decyzji" Straży Granicznej (w sprawie nie wydano żadnej oficjalnej decyzji), jedyną możliwością zwrócenia uwagi organów na to, że doszło do błędnego skierowania na kwarantannę było złożenie wniosku o zwolnienie z kwarantanny w oparciu o § 2 ust.11 r.u.o.n.z. Skarżący złożył taki wniosek do Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej i przedłożył odpowiednie dokumenty.
W odpowiedzi, drogą elektroniczną poinformowano skarżącego, że nie może zostać zwolniony z kwarantanny, ponieważ z obowiązku kwarantanny zwolnieni są: kierowcy wykonujący przewóz drogowy w ramach międzynarodowego transportu drogowego (w tym międzynarodowego transportu kombinowanego), kierowcy wykonujący przewóz drogowy w ramach międzynarodowego transportu drogowego (w tym międzynarodowego transportu kombinowanego) powracający innymi środkami transportu w celu odbycia odpoczynku oraz kierowcy wykonujący przewóz drogowy pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony w transporcie drogowym rzeczy oraz niezarobkowym przewozie drogowym rzeczy. Ponadto wskazano, że zwolnienie obejmuje również kierowców innych środków transportu (busów), którymi przewożeni są kierowcy zawodowi udający się na odpoczynek do Polski, wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej w zakresie przewozu drogowego w ramach międzynarodowego transportu drogowego (w tym międzynarodowego transportu kombinowanego).
W ocenie skarżącego powołane przez Powiatową Stację Sanitarno-Epidemiologiczną wyłączenia z obowiązku odbywania kwarantanny dotyczą także jego sytuacji, w szczególności § 2 ust. 9 pkt 2 r.u.o.n.z., zgodnie z którym obowiązku odbycia kwarantanny nie stosuje się w przypadku przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej w ramach wykonywania czynności zawodowych przez kierowców wykonujących przewóz drogowy w ramach międzynarodowego transportu drogowego lub międzynarodowego transportu kombinowanego w rozumieniu przepisów o transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy zdefiniowano bowiem w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2140 ze zm.; określanej dalej jako u.t.d.), jako podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej. W art. 3 ust. 1 pkt 1 u.t.d. wskazano wprawdzie wyłączenie stosowania przepisów ustawy do przewozu drogowego wykonywanego pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, jednakże jedynie w niezarobkowym przewozie drogowym osób. A contrario, w przypadku przewozów zarobkowych pojazdami samochodowymi przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą przepisy u.t.d. znajdują zastosowanie. W orzecznictwie i doktrynie akcentuje się, że znajdujące się w art. 3 ust. 1 u.t.d. wyliczenie wyłączeń spod zakresu przedmiotowego obowiązywania ustawy stanowi katalog zamknięty i nie podlega rozszerzeniu.