Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Sędziowie Sędzia WSA Marek Szumilas Sędzia WSA Sławomir Pauter (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi F.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta z dnia [...]r., nr [...], II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego F.M. kwotę 277 (dwieście siedemdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...] listopada 2013r., działając na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2a, art. 5 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym
(Dz. U. z 2007r., nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 ze zm.), Burmistrz Miasta orzekł o cofnięciu z dniem [...] listopada 2012r. licencji nr [...] z dnia [...] grudnia 2003r. na wykonywanie transportu drogowego taksówką, udzielonej przez Burmistrza Miasta dla przedsiębiorcy F.M.. W uzasadnieniu organ wskazał, że F.M. zalega z zapłatą zobowiązań podatkowych z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej za okres od stycznia 2005 r. do lutego 2012 r. w łącznej kwocie 17.406,90 zł. Ponadto egzekucja w stosunku do F.M. była prowadzona od 2006 roku i była od kilku lat bezskuteczna; zobowiązany nie podejmował żadnych dobrowolnych kontaktów z organami egzekucyjnymi. Organ I instancji podał też, że oczekiwanego skutku w postaci zmiany zachowania nie odniosły wyroki sądowe uznające skarżącego winnego popełnienia czynu określonego w art. 57 § 1 kodeksu karnego skarbowego. Zdaniem organu powyższe okoliczności stanowiły wystarczającą podstawę do cofnięcia udzielonej skarżącemu licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.
Odwołanie od powyższej decyzji złożył F.M., w którym podniósł, że nie jest prawdą, iż zalega z zapłatą zobowiązania podatkowego z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej za okres od stycznia 2005 r. do lutego 2012 r., ponieważ zaległość ta dotyczy okresu od stycznia 2005 r. do lutego 2011 r. Ponadto podał, że nie uchyla się od spłacania zobowiązań podatkowych i długo spłacał je komornikowi skarbowemu po 100 zł miesięcznie. Wyższej kwoty płacić nie mógł, bo jednocześnie opłacał grzywny orzeczone przez sąd na wniosek Urzędu Skarbowego. Wyjaśnił również, że jego zadłużenie powstało wskutek przejściowej bardzo trudnej sytuacji finansowej spowodowanej niefortunnym zakupem na kredyt samochodu do prowadzenia działalności gospodarczej, a ponadto drastycznie spadły przychody z tytułu świadczonych usług z powodu zbyt dużej ilości taksówek w mieście, jak również wysokiego bezrobocia. Zdaniem skarżącego, wydając decyzję organ I instancji przekroczył granice uznania administracyjnego, ponieważ nie wziął pod uwagę zindywidualizowanych przesłanek. Cofnięcie licencji pozbawia skarżącego jedynego źródła dochodu.
Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] stycznia 2013r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. Kolegium uznało, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający, aby uznać stronę za osobę spełniającą przesłanki określone w przepisach o transporcie drogowym uzasadniające cofnięcie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Zdaniem organu za niepoparte żadnymi dowodami należy uznać twierdzenie skarżącego odnośnie konieczności spłacania kredytu oraz leczenia chorej żony. Kolegium nie dało również wiary wyjaśnieniom skarżącego, że od ośmiu lat prowadzi działalność gospodarczą z takim skutkiem, że jest w stanie zapłacić podatek dochodowy, ale nie jest w stanie zapłacić nie tak znów wysokiej należności z karty podatkowej. Organ pozostaje w przeświadczeniu, że dalsze prowadzenie przez skarżącego działalności w postaci wykonywania transportu drogowego taksówką będzie generować jedynie dalszy wzrost zaległości w zobowiązaniach podatkowych strony.