Kolegium podzieliło jednak stanowisko organu I instancji w zakresie wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit a u.ś.r. Zdaniem SKO art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. wyraźnie wskazuje, że świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do emerytury.
Organ odwoławczy wyjaśnił, że emerytura przyznawana jest w związku z dożyciem przez osobę fizyczną określonego wieku i uzyskaniem przez nią określonego okresu ubezpieczenia (art 27 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Istotne jest również, że świadczenie emerytalne przyznawane jest na wniosek, a prawo do niej nabywa się z mocy ustawy. Świadczenie pielęgnacyjne ma natomiast, przynajmniej w części, zrekompensować brak dochodu z pracy zarobkowej osobie, która tej pracy nie może wykonywać, ponieważ musi sprawować osobistą opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, co wynika z art. 17 ust 1 u.ś.r.
Zdaniem Kolegium w aktualnym stanie prawnym brak jest przepisu prawa, który umożliwiałby przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, stanowiącego różnicę między wysokością świadczenia pielęgnacyjnego, a pobieraną emeryturą. Brak jest regulacji przewidującej zasadę przyznawania wnioskodawcy świadczenia o najwyższej kwotowo wysokości (świadczenia pielęgnacyjnego) z równoczesnym zawieszeniem prawa do niższego kwotowo świadczenia (emerytury), kompensowania wysokości emerytury do kwoty świadczenia pielęgnacyjnego świadczenia o wyższej wysokości), czy też wstrzymaniem wypłaty niższego kwotowo świadczenia.
Organ II instancji wskazał, że nie można pobierać jednocześnie emerytury i świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak nie można równocześnie uzyskiwać dochodu z pracy zarobkowej i pobierać świadczenia pielęgnacyjnego. Jeśli za osobę pobierającą świadczenie pielęgnacyjne opłacane są składki na ubezpieczenia społeczne, to nie ma przeszkód prawnych, aby po rezygnacji z pobierania świadczenia pielęgnacyjnego przejść na emeryturę, gdy osoba uprawniona do świadczenia pielęgnacyjnego osiągnie ustawowo określony wiek emerytalny i wymagany okres ubezpieczenia. SKO zaznaczyło, że ustawodawca stworzył osobom opiekującym się niepełnosprawnymi warunki do przechodzenia na docelowe świadczenie, czyli emeryturę. W ocenie Kolegium nie ma natomiast uregulowań prawnych umożliwiających rezygnację z emerytury w celu pobierania świadczenia pielęgnacyjnego.
Dalej Kolegium podkreśliło, że zróżnicowanie uprawnień do pomocy ze strony Państwa nie stanowi naruszenia zasady równości, o której mowa w art. 32 Konstytucji RP oraz naruszenia zasady niedyskryminacji, określonej w art. 18 Konstytucji RP. Organ wyjaśnił, że cechą wspólną osób, które w oparciu o przepisy u.ś.r. mają otrzymywać wsparcie w postaci świadczenia pielęgnacyjnego jest to, że nie uzyskują one żadnych dochodów, decydując się na sprawowanie opieki nad osobą niepełnosprawną. Konieczność sprawowania opieki musi zatem wiązać się z utratą uzyskiwanych przez stronę skarżącą dochodów, a to w niniejszej sprawie, na co organ zwrócił uwagę, nie miało miejsca. Celem świadczenia pielęgnacyjnego jest bowiem udzielenie materialnego wsparcia osobom, które rezygnują z aktywności zawodowej, by opiekować się osobą niepełnosprawną. Świadczenie pielęgnacyjne ma zatem zastąpić dochód wynikający ze świadczenia pracy, której nie może podjąć osoba pielęgnująca. Istotą świadczenia pielęgnacyjnego jest więc częściowe zrekompensowanie opiekunowi niepełnosprawnego strat finansowych spowodowanych niemożnością podjęcia pracy lub rezygnacją z niej w związku z koniecznością opieki nad osobą niepełnosprawną. Stąd też ustawodawca przyjął założenie, że osoba posiadająca już zabezpieczenie materialne w postaci dochodu z tytułu emerytury powinna być wyłączona z zakresu podmiotowego osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego. Niemożliwy jest więc zbieg obu tych świadczeń, ani ich wzajemna kompensata.