Dodatkowo Sąd zauważa, że przepis § 13 ust. 1 pkt 4 uchwały, który w stosunku do terenu 1.US nakazuje przewidzieć realizację punktu widokowego w ramach zagospodarowania, nie jest zgodny z art. 15 i art. 6 ustawy. Plan miejscowy nie może nakładać na inwestorów obowiązku realizacji określonego obiektu, może jedynie dopuszczać jego realizację na określonym terenie. W brzmieniu nadanym § 13 ust. 1 pkt 4 uchwały nie jest jasne, kto i przy realizacji jakiej inwestycji miałby "przewidywać" realizację punktu widokowego, i czy brak takiego elementu w projekcie zagospodarowania terenu mógłby stanowić o sprzeczności projektu z planem.
Stwierdzając nieważność zaskarżonej uchwały w całości Sąd nie znalazł podstaw do stosowania art. 152 p.p.s.a. i orzekania, że uchwała ta nie może być wykonywana do czasu uprawomocnienia się wyroku. Po pierwsze, wobec brzmienia art. 152 p.p.s.a, brak jest w przekonaniu Sądu podstaw do zawierania w wyroku stwierdzenia, że zaskarżony akt, przy uwzględnieniu skargi, może być wykonywany. Na podstawie art. 152 p.p.s.a. można w wyroku zawrzeć jedynie stwierdzenie o treści negatywnej, że akt wykonaniu nie podlega, lecz nie pozytywnej.
Interpretacja art. 152 p.p.s.a. powinna przy tym uwzględniać przepis art. 61 § 2 pkt 3 p.p.s.a. Celem wykładni praw jest nie tylko ustalenie treści przepisu, ale także jego zakresu. Przepis art. 61 § 2 pkt 3 p.p.s.a. w aspekcie systemowym, pozwala właśnie na prawidłowe określenie zakresu stosowania art. 152 p.p.s.a. Do kompetencji sądu administracyjnego, nawet na etapie wyrokowania, nie należy doraźna i okresowa ingerencja w obowiązywanie aktów prawa miejscowego. Wyłączenie w art. 61 § 2 pkt 3 p.p.s.a. przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, z możliwości wstrzymania ich wykonania ma właśnie związek z tym, że po wejściu w życie aktom tym przysługuje walor obowiązywania, będącego konsekwencją szeregu czynności konwencjonalnych, łącznie z publikacją. Akty prawa miejscowego mają walor powszechnie obowiązujący. Stwierdzenie nieważności prawomocnym wyrokiem skutkuje opublikowaniu takiego wyroku w Dzienniku Urzędowym. Będąc uprawnionymi do kontroli i w konsekwencji, do stwierdzenia nieważności aktów prawa miejscowego, sądy administracyjne nie mogą jednak orzekać o doraźnym wstrzymywaniu ich wykonania. Poprzez wstrzymanie wykonania nie można doraźnie ingerować w czasowy zakres obowiązywania, cecha wykonania nie jest w przekonaniu Sądu tożsama z cechą obowiązywania.
Mając na uwadze podane argumenty, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
sw