Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), Sędzia WSA Wojciech Organiściak, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Bieroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2010 r. sprawy ze skarg A.K., P.K. oraz P.L. na uchwałę Rady Miejskiej w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego oddala skargi.
W dniu [...], działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.jedn. Dz.U. z 2001 r, Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 6 ust. 1 pkt 9, art. 43, art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, poz. 880 ze zm.) Rada Miasta w B. przyjęła uchwałę Nr [...] w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczo- krajobrazowego "[...]" w B. i wprowadzenia zakazów właściwych dla tego obszaru.
Odrębnymi pismami z dnia [...], działający przez pełnomocnika, A. i P.K. oraz P.L., skierowali do Rady Miejskiej w B. odrębne wezwania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, poprzez zmianę wymienionej powyżej uchwały Rady Miejskiej w B. z dnia [...]. Wyjaśnili, iż są właścicielami nieruchomości położonych w obszarze ustanowionego niniejszą uchwałą zespołu przyrodniczo-krajobrazowego i wobec jego utworzenia pozbawieni zostali możliwości swobodnego dysponowania własną nieruchomością, będąc pozbawieni możliwości ich zabudowania.
Pismem z dnia [...] Prezydent Miasta B. odpowiedział, iż sporządzona zostanie ponownie waloryzacja przyrodnicza obejmująca cały obszar "[...]" oraz zostanie przeprowadzona analiza formalno-prawna, zaś wskazania zawarte w przygotowanym na ich podstawie opracowaniu będą mogły służyć jako ewentualna podstawa korekty zmiany granic przedmiotowego zespołu przyrodniczo-krajobrazowego. Uwzględniając jednak wymagany tok postępowania, zmiana kwestionowanej uchwały Rady Miejskiej będzie możliwa dopiero w 2010 r.
Wskutek uzyskania powyższej odpowiedzi, pismem z dnia [...], działający przez pełnomocnika, A. i P.K. oraz P.L. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym odrębne skargi, zaskarżając wymienioną powyżej uchwałę Nr [...] z dnia [...] w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "[...]". Zarzucili jej naruszenie art. 6, art. 7, art. 8 i art. 16 Kodeksu postępowania administracyjnego, a także naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 6 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wobec wskazanych naruszeń wnieśli o zmianę zaskarżonej uchwały w części, A. i P.K. poprzez wyłączenie z ustanowionego zespołu zachodniej części działki, położonej w jednostce E IV 83 MN i MW, a P.L. poprzez wyłączenie z ustanowionego zespołu nieruchomości stanowiących jego własność. Wnieśli także o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu swojej skargi A. i P.K. wyjaśnili, że nabyli swoją działkę nr [...] na mocy aktu notarialnego zawartego w dniu [...] w celu wybudowania domku jednorodzinnego i w dniu [...] uzyskali już decyzję o warunkach zabudowy dla budynku jednorodzinnego z garażem (wobec faktu, że na danym terenie nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego). W dniu [...] w wyniku podjętej przez Radę Miejską uchwały Nr [...] w sprawie utworzenia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "[...]" w B., część ich działki znalazła się w granicach utworzonego zespołu. Wskutek powyższego nie uzyskali oni wnioskowanej decyzji pozwolenia na budowę - odmowna decyzja Prezydenta Miasta B. z dnia [...] utrzymana została w mocy decyzją Wojewody [...] z dnia [...]. Powodem powyższych rozstrzygnięć było właśnie położenie wnioskowanej do zabudowy nieruchomości -działki nr [...] w utworzonym zespole przyrodniczo-krajobrazowym "[...]", gdzie zgodnie z art. 45 § 1 ustawy o ochronie przyrody, mogą być wprowadzone i wprowadzone zostały przedmiotową uchwałą zakazy m.in. zmiany sposobu użytkowania ziemi, a to z kolei spowodowało, że wnioskowane pozwolenie na budowę nie mogło zostać udzielone. Zdaniem skarżących kwestionowana uchwała Rady Miejskiej narusza ich interes prawny, a nadto spowodowała, że w ich przypadku doszło do naruszenia zasady lex retro non agit. W ich ocenie, motywem zakazu retroakcji jest bowiem także ochrona praw nabytych. Intencją skarżących było bowiem zagospodarowanie posiadanej działki zgodnie z jej przeznaczeniem co potwierdza uzyskanie prawomocnej już decyzji o warunkach zabudowy. Tymczasem uzyskana wcześniej decyzja o warunkach zabudowy nie stała się dla nich gwarancją do uzyskania pozwolenia na budowę, gdyż Rada Miasta wymienioną uchwałą z dnia [...] pozbawiła skarżących przyznanych im uprawnień, a nadto przyjęta uchwała nie pozwala wykorzystać zakupionej nieruchomości zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Nie ulega zatem wątpliwości, że interes prawny właścicieli został naruszony. Naruszone zostały zarówno przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jak również przepisy Kodeksu cywilnego i Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W myśl art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego "w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes społeczny". W ocenie skarżących, w niniejszej sprawie niewątpliwie wystąpiła sprzeczność pomiędzy interesem społecznym a ich interesem indywidualnym, zaś rozstrzygające sprawę organy zupełnie pomijając ich interes indywidualny dały przewagę interesowi społecznemu. Przywołując orzecznictwo skarżący podnieśli, iż w takiej sytuacji organ zobowiązany był wyważyć słuszny interes, czego niestety nie uczynił dając pierwszeństwo interesowi społecznemu. Wskazując na zapisy Konstytucji - art. 64 ust. 3 czy art. 32 ust. 1 dodali, że ograniczenie przysługującego im prawa własności nie może wynikać z przyjętej uchwały Rady Miasta, co ma miejsce niestety w rozpatrywanej sprawie.