Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy w Łodygowicach w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Kubik, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Małgorzata Orman, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2012 r. sprawy ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Gminy w Łodygowicach z dnia 28 września 2010 r. nr XLI/361/2010 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uzasadnienie strona 1/7

W dniu 28 września 2010 r. Rada Gminy Łodygowice podjęła uchwałę Nr XLI/361/2010 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 6241 w Łodygowicach. Uchwała opublikowana została w Dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego z dnia 26 listopada 2010 r. (Nr 248, poz. 3790).

Pismem z dnia 2 września 2011 r. Wojewoda Śląski, działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. 2001 r., Nr 142, poz.1591 z późn. zm.) zaskarżył powyższą uchwałę wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości, jako podjętej z naruszeniem prawa. Zdaniem organu nadzoru uchwała narusza bowiem przepis art. 15 ust. 2 pkt 11 i 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm., zwanej dalej u.p.z.p.). Za sprzeczne z przywołanymi wyżej przepisami organ nadzoru uznał, niedopuszczalne jego zdaniem, ustalenie w § 16 przedmiotowej uchwały dla terenów oznaczonych symbolem MN/U, KL, ZZ/Ws stawki procentowej służącej naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wysokości 0%. Nadto art. 15 ust. 2 pkt 11 u.p.z.p. wymaga obowiązkowo określenia w miejscowym planie sposobu i terminu tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów. Tymczasem - jak stwierdzono w toku badania legalności uchwały - Rada Gminy Łodygowice powyższej regulacji nie zawarła w kwestionowanej uchwale. Ponadto organ nadzoru stwierdził również brak w skarżonej uchwale obligatoryjnego elementu, jakim jest uzasadnienie. Naruszono tym postanowienie § 12 pkt 19 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587). Istotnie naruszono także § 12 pkt 20 cytowanego wyżej rozporządzenia nie podając informacji o składzie autorskim projektu planu oraz nie przedstawiając aktualnego zaświadczenia o wpisie na listę członków właściwej izby urbanistycznej. W opinii organu nadzoru w niniejszej sprawie zachodzi także przesłanka unieważnienia kwestionowanego aktu na skutek istotnego naruszenia trybu jego sporządzania. Nie dopełniono bowiem obowiązku opiniowania projektu planu miejscowego przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w zakresie telekomunikacji, co jest wymagane w art. 17 pkt 6 lit. a/ u.p.z.p. Ponadto w ocenie organu nadzoru nie sposób stwierdzić, czy ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przyjętego zaskarżoną uchwalą pozostają w zgodzie z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Łodygowice, bowiem wbrew obowiązkowi wynikającemu z treści § 7 pkt 1 wzmiankowanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r., do rysunku planu nie załączono wyrysu ze studium z oznaczeniem granic obszaru objętego projektem planu miejscowego. Wojewoda Śląski zarzucił też, iż w § 6 pkt 4 skarżonej uchwały posłużono się definicją wysokości zabudowy w brzmieniu: "wysokość zabudowy - należy przez to rozumieć wymiar pionowy mierzony od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku do najwyżej położonej krawędzi dachu (kalenicy) lub punktu zbiegu połaci dachowej". Z powyższego wynika, że przyjęta w planie definicja wysokości zabudowy ogranicza się w rzeczywistości do definicji wysokości budynku, przyjętej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Tym samym definiując wysokość zabudowy Rada przekroczyła swe kompetencje, przyjmując w uchwale, posiadającej walor aktu prawa miejscowego własne definicje pojęć, uprzednio zdefiniowanych w akcie rangi ustawowej. Jednocześnie w dalszych ustaleniach planu (§ 10 ust. 3 pkt 1 lit. a) określono maksymalną wysokość zabudowy- od poziomu gruntu do kalenicy, co jest sprzeczne zarówno z definicją przyjętą w § 6 pkt 4 uchwały, jak również z definicją przyjętą we wskazanym wyżej rozporządzeniu. Organ nadzoru stwierdził także, iż w planie miejscowym wprowadza się ustalenia dotyczące szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości, które powinny zawierać określenie parametrów działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości, w szczególności minimalnych lub maksymalnych szerokości frontów działek, ich powierzchni oraz określenie kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego. W rozdziale 7 uchwały, w ramach ustaleń dotyczących zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości, bez podstawy prawnej, wprowadzono obowiązek wydzielania działek położonych w zasięgu pasa drogowego dróg publicznych (wewnątrz linii rozgraniczających układu drogowego) oraz dokonywania wstępnego podziału, w ramach zespołów mieszkaniowych, na część publiczną i prywatną. Takie ustalenia planu mogą wskazywać na nadużycie przysługujących gminie w ramach władztwa planistycznego uprawnień, bowiem wprowadzone zapisy wykraczają poza określone w art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy i § 4 pkt 8 rozporządzenia parametry służące określeniu zasad dokonywania scaleń i podziałów nieruchomości. Z kolei w § 11 ust. 1 pkt 1 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem KL- tereny dróg lokalnych, dopuszczono wyznaczenie pasa dwukierunkowej drogi lokalnej jednojezdniowej o szerokości jezdni 6,0 m oraz pasa drogowego max. 15,0 m z dwustronnymi chodnikami o szerokości 2,0 m oraz jednostronną niezależną ścieżką rowerową plus pobocza i pasy zieleni izolacyjnej. Jednocześnie z rysunku planu jednoznacznie wynika, że zakresem opracowania został objęty jedynie fragment przedmiotowej drogi. Ustalenie zatem szczegółowych parametrów, w tym szerokości drogi, może budzić wątpliwości interpretacyjne powyższych ustaleń planu.

Strona 1/7