Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie o odszkodowanie za nieruchomość zajętą pod drogę publiczną
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Kubik (spr.), Sędzia WSA Rafał Wolnik, Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Trzuskowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi Gminy B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie o odszkodowanie za nieruchomość zajętą pod drogę publiczną 1. uchyla zaskarżoną decyzję i orzeka, że nie podlega ona wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku, 2. zasądza od Wojewody [...] na rzecz Gminy B. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/6

Prezydent Miasta B. decyzją nr [...] z dnia [...] r. udzielił zezwolenia na realizację inwestycji drogowej określonej jako rozbudowa ulicy [...] w B. na odcinku od skrzyżowania ulic [...] do ronda w ciągu ulicy [...], obręb [...]. Przedmiotową decyzją objęta została m.in. nieruchomość położona w B., obręb [...], oznaczona jako działka nr [...] o powierzchni 129 m². Działka ta została wydzielona z większej działki nr [...] zapisanej w księdze wieczystej [...], prowadzonej przez Sąd Rejonowy w B., gdzie jako jej właściciela wpisano Gminę B. w użytkowaniu wieczystym "A".

Kolejną decyzją z dnia [...] r., nr [...] Prezydent Miasta B. umorzył postępowanie w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania za wydzieloną pod drogę gminną wskazaną wyżej działkę nr [...]. W podstawie prawnej tej decyzji wskazał art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 12 ust. 4 pkt 2 i art. 18 ust. 1g ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych ( t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą drogową. Uzasadniając to rozstrzygnięcie organ stwierdził, że art. 18 ust. 1g ustawy drogowej zawiera odrębną regulację dotyczącą terenów rodzinnych ogrodów działkowych. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku gdy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej dotyczy rodzinnych ogrodów działkowych ustanowionych zgodnie z ustawą z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych podmiot, w którego interesie nastąpi likwidacja rodzinnego ogrodu działkowego lub jego części, zobowiązany jest:

1) wypłacić członkom "A" - odszkodowanie za stanowiące ich własność nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na działkach,

2) wypłacić "A" - odszkodowanie za stanowiące jego własność urządzenia, budynki i budowle rodzinnego ogrodu działkowego przeznaczone do wspólnego korzystania przez użytkujących działki i służące do zapewnienia funkcjonowania ogrodu,

3) zapewnić grunty zastępcze na odtworzenie rodzinnego ogrodu działkowego.

Zdaniem organu regulacje te odnoszą się do wyjątkowej pod względem podmiotowym i przedmiotowym sytuacji przejawiającej się m.in. w tym, że zarówno "A", jak i użytkownicy poszczególnych działek są właścicielami odpowiednio urządzeń, budynków i budowli przeznaczonych do wspólnego korzystania przez użytkujących działki oraz nasadzeń, urządzeń i obiektów znajdujących się na działce wykonanych lub nabytych ze środków użytkownika działki. Ma tutaj zatem miejsce wyjątek od zasady superficies solo cedit. Następnie organ ten stwierdził, że powołane unormowanie reguluje szczególny tryb wypłaty odszkodowania za tego rodzaju grunty zajęte pod inwestycję drogową i w związku z tym stanowi wyjątek od generalnej reguły, zgodnie z którą odszkodowanie za grunt przejęty pod inwestycję drogową ustala starosta w drodze decyzji. Następnie Prezydent B. zauważył, że posłużenie się przez ustawodawcę w art. 18 ust. 1g ustawy drogowej określeniem "podmiot, w którego interesie nastąpi likwidacja rodzinnego ogrodu działkowego lub jego części" wskazuje na właściwego zarządcę drogi. Ten właśnie podmiot, a nie organ administracji publicznej, staje się władającym w imieniu jednostki samorządu terytorialnego nieruchomościami, które stały się jej własnością w związku z realizacją inwestycji drogowej. Takie unormowanie wyłącza zatem stosowanie art. 12 ust. 4f ustawy drogowej, co powoduje, że roszczeń wymienionych w art. 18 ust. 1g można dochodzić w drodze cywilnej.

Strona 1/6