Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska, Protokolant Agnieszka Jurczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2016 r. sprawy ze skargi G. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę.
Ostateczną decyzją z dnia [...] r., Starosta [...] skierował G. G. na badania lekarskie do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań do kierowania pojazdami. Strona postępowania poddała się tym badaniom. W dniu 7 kwietnia 2016 r. do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatu [...] wpłynęło orzeczenie lekarskie wydane w dniu [...] r. przez Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. z którego wynika, że u G. G. stwierdzono istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, do których wymagane jest prawo jazdy kategorii AM, A1, A2, A, B1, B+E, T.
W związku z powyższym w dniu [...] r., po uprzednim zawiadomieniu strony o wszczęciu postępowania, Starosta [...] wydał decyzję nr [...] o cofnięciu G. G. uprawnień do kierowania pojazdami kategorii A i B.
G. G. złożył odwołanie od powyższej decyzji, w którym opisując swój stan zdrowia stwierdził, że jest inwalidą II grupy i w związku z chorobą kończyn dolnych nie potrafi sprawnie chodzić. Wykonywał badania psychotechniczne dwa razy i przechodził je pozytywnie. Negatywne orzeczenie na które powołał się organ pierwszej instancji zostało wydane w następstwie złośliwych działań wskazanego w odwołaniu policjanta.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. odwołania tego nie uwzględniło i zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa w zw. z art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2015 r. poz. 155 ze zm., zwanej dalej ustawą lub ustawą o kierujących pojazdami) orzeczenie organu pierwszej instancji utrzymało w mocy.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia stwierdzono, że zgodnie z art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań do kierowania pojazdami.
Cofnięcie uprawnień polega na odebraniu przyznawanych uprawnień do kierowania określonymi pojazdami. W razie wystąpienia okoliczności wymienionych w tym przepisie cofnięcie jest obligatoryjne; ustawa używa bowiem znamienia czasownikowego "wydaje" co jest równoczesne z obowiązkiem wydania decyzji. Cofanie uprawnień do kierowania pojazdem silnikowym ma charakter prewencyjny, zabezpieczający. Wskazują na to jednoznaczne przyczyny uzasadniające decyzję o cofnięciu. Obejmują bowiem sytuacje, gdy jest wielce prawdopodobne, że kierowca - ze względu na stan zdrowia lub kwalifikacje - nie jest w stanie kierować pojazdem w sposób nie zagrażający bezpieczeństwu ruchu drogowego i nie narażający kogokolwiek na szkodę.
Cofnięcie uprawnień w razie stwierdzenia istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem (art. 103 ust. 1 pkt 1 lit a ustawy) wynika z utraty warunku niezbędnego do uzyskania uprawnienia, jakim jest brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Chodzi o wszelkiego rodzaju choroby lub ułomności, które uniemożliwiają bezpieczne prowadzenie pojazdu. Z taką sytuacją mamy zdaniem SKO do czynienia w niniejszej sprawie, gdzie doszło do stwierdzenia u odwołującego się istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami w zakresie kategorii AM, A1, A2, A, B1, B+E, T. W takim stanie rzeczy organ pierwszej instancji, nie mógł postąpić inaczej niż tak jak nakazują mu w tym względzie powołane wyżej przepisy, tj. wydać decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Orzeczenie w tym zakresie nie zostało pozostawione swobodnemu uznaniu organu. Wydane w odpowiednim trybie przez uprawnioną do tego placówkę społecznej służby zdrowia i posiadające przymiot ostateczności orzeczenie lekarskie wiąże organy administracyjne, które nie mają jakichkolwiek podstaw formalnoprawnych do kwestionowania okoliczności objętych jego treścią. Postępowanie, którego celem jest ocena stanu zdrowia kierowcy (lub kandydata na kierowcę), jest prowadzone przez uprawnionych lekarzy posiadających szczególne uprawnienia i kwalifikacje w tym zakresie. Orzeczenie lekarskie wydawane w tym szczególnym trybie stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 76 § 2 Kpa. Oznacza to, że orzeczenie stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone, korzysta z domniemania prawdziwości oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone.