Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Artur Żurawik, Sędziowie Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski,, Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.), , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 listopada 2020 r. sprawy ze skargi "A" sp. z o.o. w W. na akt Prezydenta Miasta K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu 1) uchyla zaskarżony akt, 2) zasądza od Prezydenta Miasta K. na rzecz skarżącej Spółki kwotę 457,00 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wnioskiem z dnia 27 lutego 2020 r. "A." Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "skarżąca") jako następca prawny Spółki "B." S.A., wystąpiła do Prezydenta Miasta K. o zwrot kwoty 425 zł, stanowiącej część opłaty wniesionej za wydanie karty pojazdu nr [...] dla pojazdu marki [...] o nr rej. [...].
Zaskarżonym aktem z dnia [...] r., doręczonym skarżącej w dniu [...] r., Prezydent Miasta (dalej: "organ") odmówił zwrotu żądanej kwoty pobranej przy rejestracji w/w pojazdu w dniu [...] r., na mocy obowiązującego wówczas § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. nr 137 poz. 1310, dalej: "rozporządzenie"), w wysokości 500 zł. Dopiero z dniem 15 kwietnia 2006 r. wszedł w życie nowy przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 r. (Dz. U. nr 59 poz. 421), określający opłatę w wysokości 75 zł. w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r. sygn. akt U 6/04. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny orzekł o utracie mocy obowiązującej wcześniejszej regulacji z dniem 1 maja 2006 r. zatem opłata za kartę pojazdu w wysokości 500 zł została pobrana na podstawie i w granicach obowiązującego prawa. W świetle art. 145a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, dalej: "k.p.a."), przedawniła się, również możliwość wznowienia postępowania. Stąd też uwzględnienie żądania nie jest dopuszczalne.
W skardze skarżąca zarzuciła naruszenie:
1) art. 6-8 i art. 77 § 1 i § 4 k.p.a.;
2) § 1 ust. 1 rozporządzenia oraz art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2003 r. nr 58, poz. 515) oraz art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP;
3) art. 90 akapit pierwszy Traktatu Wspólnot Europejskich (obecnie art. 110 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej);
4) naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, z której wynika, iż organ krajowy stosujący prawo jest obowiązany pominąć normę krajową w zakresie, w jakim jest ona sprzeczna z normą wspólnotową, a w stanie faktycznym sprawy sprzeczny z art. 90 akapit pierwszy TWE i § 1 ust. 1 rozporządzenia.
Na tej podstawie wniosła o uchylenie zaskarżonego aktu i uznanie obowiązku organu do zwrotu na jej rzecz kwoty 425 zł., stanowiącej część opłaty za wydanie karty pojazdu oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Zdaniem skarżącej, w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie U 6/04, organy administracji pobierając opłatę za wydanie karty pojazdu w zawyżonej kwocie, przewyższającej faktyczny koszt jej wytworzenia, czyniły to bez podstawy prawnej i z naruszeniem przepisów unijnych, co potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości w postanowieniu z dnia 10 grudnia 2007 r. sygn. akt C-134/07. Zatem mimo odroczenia przez Trybunał Konstytucyjny utraty mocy obowiązującej § 1 ust. 1 rozporządzenia należy przyjąć, że przepis ten od samego początku był sprzeczny z Konstytucją RP, a organ sześciokrotnie zawyżył kwotę faktycznego wytworzenia karty pojazdu.