Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w I. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), Protokolant Referent Anna Cyganek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi I. S. i L. S. na uchwałę Rady Miejskiej w I. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
Inne orzeczenia z hasłem:
Planowanie przestrzenne
Samorząd terytorialny
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Inne orzeczenia ze skargą na:
Rada Miasta
Uzasadnienie strona 1/6

Uchwałą nr (...) z dnia (...) r., działając na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz art. 18 ust. 2 pkt 5, art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.jedn. Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz w związku z uchwałą nr (...) r. Rady Miasta I. z dnia (...)r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia planu, Rada Miasta I. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miasta I. obejmujący obszar w rejonie ulic (...), (...), (...) i (...). Pismem z dnia (...)., działający przez pełnomocnika, I.S. i L.S., skierowali do Rady Miasta I. wezwanie do usunięcia skutków naruszenia ich interesu prawnego w związku z uchwałą Rady Miasta I. nr (...) r. z dnia (...) r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wskazując, iż są właścicielami nieruchomości objętej tym planem.

Nie otrzymawszy odpowiedzi, pismem z dnia (...) r., działający przez pełnomocnika, I. i L.S. złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, zaskarżając wymienioną powyżej uchwałę Nr (...) r. z dnia (...)r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta I., obejmującego obszar w rejonie ulic (...), (...), (...) i (...) w zakresie, w jakim wprowadza zakaz lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowych na terenie objętym miejscowym planem i wnosząc o stwierdzenie nieważności tej uchwały w tym zakresie w trybie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu swojej skargi wyjaśnili, iż są właścicielami nieruchomości objętej postanowieniami planu. Wskutek przyjęcia tego planu nie mogą oni wykonywać umowy dzierżawy zawartej w dniu (...) r. ze Spółką (...) przedmiotem której było wykorzystanie ich własności (gruntu) do (...) dla (...) wraz z infrastrukturą techniczną przeznaczoną do pracy w (...). Stało się to niemożliwe wobec zawarcia w przedmiotowym planie przepisu § 12 ust. 2 pkt 8 lit. a, który ustanowił zakaz lokalizacji na całym obszarze objętym planem stacji bazowych telefonii komórkowej. W ocenie skarżących zakaz ten nie znajduje uzasadnienia w żadnym przepisie rangi ustawowej.

Budowa stacji telefonii cyfrowej, zgodnie z orzecznictwem, traktowana jest jako inwestycja celu publicznego, a wprowadzenie zakazu jej lokalizacji bez wykazania, że może ona mieć negatywny wpływ na otoczenie nie jest dopuszczalne. Jedynym ograniczeniem dla jej lokalizacji są przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych.

Na mocy art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem organu gminy może po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć taką uchwałę do sądu administracyjnego. Skarżący wskazali na fakt naruszenia ich interesu prawnego wynikającego z treści art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r., o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z którego wynika, że każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego interesu publicznego oraz osób trzecich. W ustawowych przepisach brak wspomnianego powyżej zakazu, a zatem właściciel nieruchomości powinien mieć możliwość spełnienia świadczenia z tytułu zawartej umowy dzierżawy.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
Inne orzeczenia z hasłem:
Planowanie przestrzenne
Samorząd terytorialny
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Inne orzeczenia ze skargą na:
Rada Miasta