Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki, Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Zemlińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2020 r. sprawy ze skargi U. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy T. z dnia [...] r. [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach na rzecz skarżącej kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławczego w Katowicach (dalej "SKO") utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy T. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie odmowy przyznania U. K. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawną córką.
Z akt sprawy wynika, że U. K. (skarżąca) w dniu 21 listopada 2019 r. wniosła o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawną w stopniu znacznym córką A. K.
Decyzją z dnia [...] r. organ I instancji odmówił skarżącej przyznania świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad córką, z powodu nie spełnienia warunków ustawy o świadczeniach rodzinnych. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji przywołał brzmienie art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 203 r o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2220 ze zm. - dalej "u.ś.r"). Wskazał, że córka, skarżącej legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności z dnia [...] r. wydanym na stale, a niepełnosprawność istnieje od dzieciństwa. Ponadto stwierdził, na podstawie dołączonych do wniosku dokumentów, że skarżąca jest osobą uprawnioną do emerytury. Wobec powyższego organ I instancji uznał, że skarżąca nie spełnia wszystkich przesłanek do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, gdyż art. 17 ust. 5 u.ś.r. wyklucza jednoznacznie możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji posiadania przez osobę sprawującą opiekę prawa do emerytury.
W odwołaniu skarżąca, reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz ustalenie jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z jej wnioskiem z dnia 21 listopada 2019 r. W uzasadnieniu stwierdziła, że decyzja organu I instancji opiera się na błędnej wykładni art. 17 ust.5 pkt 1a u.ś.r., uwzględniającej jedynie jego literalne brzmienie. Podkreśliła, że zgodnie z aktualnym orzecznictwem, przepis ten należy wykładać w ten sposób, że opiekunowi mającemu ustalone prawo do emerytury (renty) przysługuje świadczenie pielęgnacyjne w wysokości różnicy między obowiązującą kwotą świadczenia pielęgnacyjnego a pobieraną emeryturą po odliczeniu potrąceń zaliczki PIT oraz składki zdrowotnej. W tym zakresie przytoczyła obszerne fragmenty orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych, w których podkreślano, że literalna wykładnia art. 17 ust. 5 pkt 1 a u.ś.r. narusza zasadę równości.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach (SKO), po rozpoznaniu odwołania skarżącej, decyzją z dnia [...] r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji SKO przytoczyło w szczególności treść przepisów art. 17 ust. 1, 1a i 5 pkt 1a u.ś.r. Podzieliło stanowisko organu I instancji, że w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, gdyż świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do emerytury, co wynika z art. 17 ust. 5 pkt 1a u.ś.r. Organ I instancji odmawiając skarżącej prawa do świadczenia oparł swoje rozstrzygnięcie na powyższym przepisie, który jednoznacznie określa w jakich przypadkach świadczenie pielęgnacyjne osobie sprawującej opiekę nie przysługuje. Następnie SKO stwierdziło, iż rozumie trudną sytuację skarżącej, ale ustawa o świadczeniach rodzinnych nie przewiduje możliwości przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobie, która ma ustalone prawo do emerytury. Nie zostały więc spełnione przesłanki do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Odnosząc się do treści odwołania i przywołanych wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych SKO podkreśliło, że nie podziela wyrażonego w nich stanowiska. Przywołane wyroki zapadły w indywidualnych sprawach i tylko dla nich są wiążące. Wyjaśniło, że zgodnie z odmienna linią orzeczniczą okoliczność, że świadczenie pielęgnacyjne jest wyższe niż emerytura nie może oznaczać, że zostały naruszone normy konstytucyjne, w tym zasada równości wobec prawa (tak wyrok NSA z dnia 6 kwietnia 2017 r., sygn. akt I OSK 2950/15; wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2017 r., sygn. akt I OSK 3269/15) ale też wyroki WSA w Gliwicach z dnia 6 listopada 2019 r. sygn. akt IISA/Gl 953/19 i z dnia 9 grudnia 2019 r., sygn. akt II SA/Gl 969/19, w których Sąd podzielił stanowisko Kolegium w tym przedmiocie.