Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Protokolant Barbara Urban, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2010 r. sprawy ze skargi I. T. i T. T. na uchwałę Rady Gminy D. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 6 ustęp 17 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej wyłączenia wież i masztów telefonii komórkowej z urządzeń technicznych, 2. w pozostałej części skargę oddala, 3. zasądza solidarnie na rzecz skarżących od Gminy D. kwotę 557.00 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uchwałą nr XXXV/223/09 z dnia 29 września 2009 r. Rada Gminy D. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy D. dla miejscowości U. (zwany dalej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ). Pismem z dnia [...]r. pełnomocnik I i T. małżonków T. wezwał Radę tej Gminy do usunięcia naruszenia ich interesu prawnego przez zmianę powyższej uchwały. Uzasadniając to żądanie podał, że małżonkowie T. są właścicielami nieruchomości położonej na terenie objętym kwestionowanym planem zagospodarowania przestrzennego. Zawarli oni z "A" Sp. z o.o. umowę dzierżawy części ich nieruchomości (działki nr [1]) pod budowę wieży ( masztu ) dla instalacji urządzeń telekomunikacyjnych wraz z infrastrukturą techniczną, przeznaczonych do pracy w systemie telefonii cyfrowej. Zgodnie z przedmiotowym planem działka nr [1] znajduje się na terenie oznaczonym w tym planie symbolem [...] ( korytarz ekologiczny w otoczeniu [...]). Wykonanie umowy uniemożliwiają jednak zapisy kwestionowanego planu zagospodarowania przestrzennego. Narusza to oparty na treści art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
( Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm., zwanej dalej ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ) interes prawny małżonków T. Z uwagi na zapisy planu są oni bowiem ograniczeni w sposobie zagospodarowania swojej nieruchomości. Ograniczenie takie wynika z treści § 32 i § 33 planu, w których to przepisach uzależniono możliwość realizacji na terenach oznaczonych w planie symbolami "[...]" i "[...]" stacji telefonii komórkowej m.in. od uzyskania zgody właścicieli sąsiednich nieruchomości, którzy też mogą skutecznie blokować realizację tego rodzaju przedsięwzięć. Nadto zgodnie z treścią § 6 pkt 17 planu z definicji urządzeń technicznych wyłączono wieże i maszty telefonii komórkowej. Rada wprowadzając wynikający z tych przepisów planu zakaz lokalizacji stacji telefonii komórkowej przekroczyła przysługujące jej uprawnienie do określenia przeznaczenia poszczególnych nieruchomości. Naruszyła też wynikającą z art. 64 ust. 3 Konstytucji zasadę ochrony prawa własności.
W odpowiedzi na to wezwanie Wójt Gminy D. w piśmie z dnia
[...]r. stwierdził, że będzie ono przedmiotem rozpatrywania na najbliższej sesji Rady Gminy D., która jest planowana w miesiącu marcu.
W skardze do sądu administracyjnego z dnia [...]r. ( według daty wpływu ) wniesionej w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm., zwanej dalej ustawą o samorządzie gminnym ) I. T. i T. T. wnieśli o stwierdzenie nieważności ww. uchwały Rady Gminy D. z dnia [...]r. w zakresie jej § 6 pkt 17, który wyłącza z definicji urządzeń technicznych wieże i maszty telefonii komórkowej ( stacje bazowe telefonii komórkowej ) oraz § 32 i § 33 zgodnie z którymi lokalizacja stacji telefonii komórkowej uwarunkowana jest uzyskaniem zgody właścicieli sąsiednich nieruchomości. Wnieśli również o zasądzenie kosztów postępowania sądowego.