Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska, Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 listopada 2020 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.
Na wniosek S. P. (dalej: "wnioskodawca") z dnia [...] r. Wójt Gminy W. ("organ I instancji") wszczął postępowanie w sprawie wymeldowania jej syna - J.P. (dalej: "skarżący") z pobytu stałego w budynku położonym w miejscowości T. pod numerem [...], w którym mieszka wnioskodawca i jej syn - J. z żoną i dwoma córkami.
Organ I instancji decyzją z dnia [...] r., nr [...], orzekł o wymeldowaniu skarżącego z wymienionego powyżej miejsca, które opuścił bez dokonania obowiązku wymeldowania, przez co zaistniała sytuacja określona w art. 30 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r. poz. 1397, dalej w skrócie: "ustawa").
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł skarżący. Zakwestionował w nim zasadność podjętego rozstrzygnięcia i ustalenia organu I instancji. Podniósł, iż jest spadkobiercą majątku po ojcu, położonego pod tym adresem. Jego zdaniem, decyzja została podjęta na bazie fałszywych zeznań świadków, co może udowodnić dokumentami, takimi jak: akt własności sporządzony dnia [...] r., odpis wyrysu z rejestru gruntów z dnia [...], odpis księgi wieczystej z [...] r., pozwolenie na budowę - decyzja z dnia [...] r., dziennik budowy z dnia [...] r. Na tych dokumentach podawany jest jego adres zamieszkania, o czym było wiadomo zmarłemu ojcu i matce (wnioskodawcy). Odnośnie budynku, w którym przebywa przy ulicy [...] uznał się za jego stróża, gdyż jest ukończony tylko w 50%. Domagał się zweryfikowania i sprostowania rozstrzygnięcia, które narusza II Rozdział Konstytucji RP o wolności, prawach i obowiązkach człowieka i obywatela. Akcentował, iż posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, dlatego powinien być traktowany ze szczególną troską, czego nie doświadcza ze strony organu I instancji, który podnosi tylko podatki i nic w zamian nie oferuje, nawet przyłączenia wody.
Wojewoda Śląski ("organ odwoławczy") decyzją z dnia [...] r., [...], działając na podstawie art. 15 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.) oraz art. 35 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy, po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] r. W uzasadnieniu decyzji przywołał treść art. 35 ustawy, który stanowi, że organ gminy właściwy ze względu na położenie nieruchomości wydaje z urzędu lub na wniosek właściciela lub innego podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu, decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się. Organ administracji obowiązany jest przeprowadzić postępowanie w taki sposób, aby ustalić stan faktyczny sprawy pod kątem uregulowań, wynikających z cytowanego przepisu, tj. czy nastąpiło faktyczne opuszczenie lokalu i niedopełnienie obowiązku wymeldowania się z dotychczasowego miejsca pobytu stałego. Opuszczenie miejsca pobytu stałego, jako niezbędna przesłanka wymeldowania, określona w art. 35 ustawy, winno być rozumiane jako zaniechanie posiadania lokalu będącego dotychczasowym miejscem stałego pobytu i dobrowolne wyprowadzenie się do innego mieszkania. Rezygnacja z prawa do przebywania w lokalu powinna nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia, ale również może nastąpić, poprzez odpowiednie zachowanie, które w sposób nie budzący wątpliwości wyraża wolę danej osoby. Opuszczeniem jest nie tylko fizyczne nie przebywanie, ale i zamiar opuszczenia danego lokalu, z jednoczesnym zerwaniem wszelkich związków z lokalem dotychczasowym i założeniem w nowym miejscu ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów. Zamiar ten powinien dać się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności (por. wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2002 r. sygn. akt V SA 935/02, Lex nr 149535). Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie sądowym wskazuje się, że przez "zamiar" w tym kontekście należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności (por. tezę 8 do art. 25 w komentarzu "Kodeks Cywilny" pod redakcją J. Winiarza, Wyd. Praw. 1980 r. s. 45 oraz wyrok NSA z 19 marca 1981 r. Sygn. SA/314/81- ONSA 1/198 poz. 34, OSPIKA z 1981 r. z 1 poz. 191). Z zebranego w aktach sprawy materiału dowodowego wynika, że dnia 30.08.2019 r. wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wymeldowanie skarżącego z miejsca pobytu stałego pod adresem P. nr [...], [...], z powodu opuszczenia go w miesiącu sierpniu 1984 r. po zawarciu związku małżeńskiego z M.M. , zamieszkałą w P. . Aktualnie skarżący przebywa w budynku na działce odpisanej z posiadłości wnioskodawcy i A. P., po przeciwnej stronie posesji wnioskodawcy. Skarżący nie posiada w domu wnioskodawcy żadnych przedmiotów osobistych, nigdy nie posiadał kluczy do domu, nie dokładał się też do rachunków, ani nie uczestniczył w utrzymaniu budynku. Budynek ten zajmuje wnioskodawca i syn J. , który mieszka w nim od 1964 roku, obecnie ze swoją żoną i dwoma córkami. W dniu 18.09.2019 r. organ I instancji przesłuchał skarżącego i wnioskodawcę. Z wyjaśnień skarżącego wynika, że w przedmiotowym budynku, w którym jest zameldowany na pobyt stały, mieszka do chwili obecnej. W miejscowości P. rozpoczął budowę budynku mieszkalnego, ale nie jest on jeszcze ukończony. W tym budynku mieszka, ale nie może się w nim zameldować, bo nie ma on numeru porządkowego. Oświadczył, iż nie dokona wymeldowania, dopóki matka nie przeprowadzi postępowania spadkowego po zmarłym mężu, a jego ojcu. Korespondencja do skarżącego przychodzi na adres zameldowania, ale do tego budynku aktualnie nie wchodzi z uwagi na konflikt z bratem - J. . Z wyjaśnień wnioskodawcy wynika, że skarżący w przedmiotowym budynku został zameldowany od dnia urodzenia. Budynek ten opuścił dobrowolnie w 1984 r., po zawarciu związku małżeńskiego, gdyż zamieszkał u żony w miejscowości P. nie wie, dlaczego nie był tam zameldowany. Wyprowadzając się zabrał swoje ubrania i rzeczy osobiste. Od dnia wyprowadzenia z budynku nie zamieszkał w nim ponownie. Przychodził tylko w odwiedziny, ponieważ naprzeciwko posesji rozpoczął budowę swojego piętrowego budynku mieszkalnego, w którym aktualnie mieszka. Po zmarłym mężu wnioskodawca nie przeprowadził postępowania spadkowego, bo przepisał skarżącemu nieodpłatnie działkę. Korespondencja do skarżącego przychodzi na adres wnioskodawcy i jest to kłopotliwe, ponieważ nie zawsze ma możliwość przekazać ją bezpośrednio skarżącemu. Skarżący nie posiada kluczy do budynku, ponieważ trwale opuścił budynek. Wnioskodawca nie odwiedza skarżącego w jego budynku, aby nie było awantur. W dniu 09.10.2019 r. do organu I instancji wpłynęło pismo Komisariatu Policji we W. Nr [...] z dnia 09.10.2019 r., z którego wynika, że skarżący nie mieszka pod adresem [...].