Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w J. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Kiermaszek Sędziowie Sędzia NSA Ewa Krawczyk (spr.) Sędzia WSA Maria Taniewska- Banacka Protokolant Ref. staż. Anna Cyganek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2007 r. sprawy ze skargi Wojewody S. na uchwałę Rady Miejskiej w J. z dnia (...) r. nr (...) w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 22 ust. 2 zaskarżonej uchwały 2. oddala skargę w pozostałej części

Uzasadnienie strona 1/4

Rada Miejska w J. podjęła w dniu [...] roku uchwałę nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] w J. W podstawie prawnej uchwały Rada powołała art. 18 ust. 2 pkt 5, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (t.j. 2001 r., nr 142, poz. 1591 z zm.) w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 z zm.).

Wojewoda [...] na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym - za pośrednictwem Rady Miejskiej w J. - wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na powyższą uchwałę, domagając się stwierdzenia jej nieważności w części określonej w § 22 ust. 2. Zdaniem Wojewody zapis § 22 ust. 2 uchwały jest sprzeczny z art. 36 ust. 4 i art. 37 w związku z art. 15 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Artykuł 15 ust. 2 i 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zawiera zamknięty katalog elementów przedmiotowych miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy, rada gminy została przez ustawodawcę zobowiązana do określenia stawek procentowych, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Żaden przepis prawa, w tym w szczególności ustawa z dnia 27 marca 2003 r. nie upoważnia rady gminy do wprowadzania w miejscowym planie jakichkolwiek regulacji związanych z ustaleniem wysokości, bądź też pobieraniem opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy. To uprawnienie stanowi bowiem wyłączną kompetencję wójta (burmistrza, prezydenta). Brzmienie art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wyklucza możliwość odstąpienia od pobrania "opłaty planistycznej". Oznacza to, że rada gminy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie może zwolnić prezydenta miasta od wykonania tego obowiązku.

W odpowiedzi na skargę, złożoną przez Prezydenta Miasta, Rada Miejska w J. wniosła o jej oddalenie. Podała, iż zapis § 22 ust. 2 uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest efektem dotychczasowego doświadczenia w przedmiocie pobierania podobnych opłat. Koszt sporządzania przez uprawnionego rzeczoznawcę operatu szacunkowego dla ustalenia wzrostu wartości nieruchomości może być kilkakrotnie wyższy niż wpływ z tytułu opłaty planistycznej. Zdaniem Rady podjęcie działań zmierzających do uniknięcia zbędnych wydatków jest działaniem zgodnym z ustawą o finansach publicznych, ponieważ nie działa na niekorzyść społeczności gminnej.

Wskazano także, iż do konsultacji społecznych został przekazany projekt zmian w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który odpowiada treści

§ 22 ust. 2 zaskarżonej uchwały.

Na rozprawie w dniu 22 października 2007 roku pełnomocnik Wojewody [...] rozszerzył skargę wnosząc o stwierdzenie nieważności § 22 ust. 1 pkt 2 zaskarżonej uchwały z powodu braku podstaw prawnych do określenia przez radę zerowej (0 %) stawki procentowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości. Pełnomocnik Wojewody powołał się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz poglądy doktryny wykluczające określenie stawki procentowej służącej naliczeniu "renty planistycznej" na poziomie 0 %. Równocześnie zastrzegł, że w przypadku podzielenia przez skład orzekający poglądu, że niedopuszczalne jest ustalenie zerowej stawki procentowej wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

Strona 1/4