Wynikający z art. 15 ust.2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2002r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) obowiązek określenia w planie miejscowym stawek procentowych, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4, nie jest bezwzględny w odniesieniu do wszytskich terenów objętych projektem planu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Kiermaszek (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Ewa Krawczyk Sędzia WSA Maria Taniewska- Banacka Protokolant Ref. staż. Anna Cyganek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2007 r. sprawy ze skargi Wojewody S. na uchwałę Rady Miejskiej w J. z dnia (...) r., nr (...) w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 22 ust. 2 zaskarżonej uchwały 2. oddala skargę w pozostałej części
Uchwałą z dnia [...] r. nr [...] Rada Miejska w J., działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 i art. 40 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego [...] w J.
Wojewoda [...] w terminie wynikającym z art. 91 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym nie skorzystał z możliwości stwierdzenia nieważności powyższej uchwały w drodze wydania rozstrzygnięcia nadzorczego. Działając jednak w oparciu o przepis art. 93 ust. 1 powołanej wyżej ustawy wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na te uchwałę, domagając się stwierdzenia jej nieważności w części określonej w § 22 ust. 2.
Uzasadniając skargę Wojewoda podniósł, że zamknięty katalog elementów o charakterze przedmiotowym jakie powinien zawierać miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został wskazany w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Niedopuszczalne jest zatem zawarcie w planie innych elementów aniżeli te, które dopuszczone zostały przez ustawę. Z treści przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że rada gminy została przez ustawodawcę zobowiązana do określenia stawek procentowych, w oparciu o które ustalana jest opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (art. 36 ust. 4 ustawy). Żaden z przepisów nie upoważnia jednakże rady gminy do tworzenia regulacji związanych z ustalaniem wysokości, bądź też pobieraniem wspomnianej opłaty. To ostatnie uprawnienie stanowi bowiem wyłączną kompetencję prezydenta miasta. Brzmienie art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wyklucza całkowitą rezygnację z pobierania tzw. "renty planistycznej". Tym samym rada gminy nie ma możliwości zwolnienia prezydenta miasta z tego obowiązku.
W odpowiedzi na skargę, udzielonej przez Prezydenta Miasta, Rada Miejska w J. wniosła o jej oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko organ podniósł, że przyjęcie spornego brzmienia § 22 ust. 2 zaskarżonej uchwały stanowiło następstwo dotychczasowych doświadczeń w tym zakresie. Niejednokrotnie okazywało się bowiem, że koszt sporządzenia operatu szacunkowego dla ustalenia wzrostu wartości nieruchomości był kilkukrotnie wyższy niż wpływ z tytułu tej opłaty. Regulacja art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ma na celu zapewnienie określonych dochodów w budżecie gminy. Wobec tego podjęcie działań zmierzających do uniknięcia zbędnych wydatków, co w opisywanych przypadkach miało miejsce, jest działaniem zgodnym z ustawą o finansach publicznych, gdyż nie oznacza działań na niekorzyść społeczności gminnej. Dodatkowo podniesiono, że do konsultacji społecznych przekazany został projekt zmian w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który odpowiada treści zaskarżonego § 22 ust.2 uchwały.