Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda,, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Protokolant sekretarz sądowy Joanna Drożdżał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 maja 2014 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. w C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zezwolenia na usunięcie drzew oddala skargę.
W dniu [...] r. Burmistrz Miasta S. wydał decyzję nr [...] A w C. na usunięcie [...] drzew z gatunku [...] . Zgoda została uzależniona od warunku, posadzenia przez wnioskodawcę [...] drzew z gatunku [...] w wieku powyżej 5 lat z zakrytym systemem korzeniowym oraz prawidłowo ukształtowanym pniem i koroną. W decyzji ustalono także wysokość opłaty z tytułu usunięcia drzew w wysokości [...] i odroczono termin jej uiszczenia na okres [...] lat.
Decyzją z [...] r. Burmistrz Miasta S. odmówił umorzenia powyższej opłaty.
Wnioskiem z [...] r. strona to jest A o. wystąpiła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o stwierdzenie nieważności decyzji z [...] r. Uzasadniając wniosek strona wskazała na rażące naruszenie prawa poprzez nałożenie obowiązku nasadzenia 50 drzew w konkretnym gatunku, wieku i stanie. Zdaniem strony nałożenie tak sprecyzowanego obowiązku nie miało żadnej podstawy prawnej, bowiem art. 83 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody pozwala jedynie określić organowi ilość drzew do posadzenia.
Decyzją z [...] r. SKO w B. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji nr. [...] z [...] r. Organ uznał, że decyzja nie jest dotknięta wadą rażącego naruszenia prawa. Podkreślił, że rażące naruszenie prawa jest pojęciem nieostrym, jednak w doktrynie przyjmuje się, że ma ono miejsce w przypadku ewidentnej sprzeczności z prawem.
Odnosząc się do nałożonego obowiązku nasadzenia konkretnych drzew, SKO uznało że organ I instancji działał w granicach prawa wyznaczonego treścią art. 83 ust. 3 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U z 2013 r., poz 627 ze zm.).
Pismem z [...] r. strona wniosła o ponowne rozpoznanie sprawy. Podobnie jak we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji nr [...] z [...] r., strona zarzuciła organowi błędne dokonanie wykładni art. 83 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody. Zdaniem strony organ nakładając obowiązek posadzenia konkretnie określonych drzew przekroczył granice luzu decyzyjnego. Strona wskazała, że przytoczony przez organ fragment komentarza do ustawy o ochronie przyrody autorstwa K. Gruszeckiego zawiera pogląd odmienny niż zawarty w orzecznictwie sądów administracyjnych, a ponadto pogląd ten został wyrażony w formie przypuszczenia ("Wydaje się..") a nie w formie kategorycznej.
Strona zarzuciła zaskarżonej decyzji także błędne pouczenie, iż od decyzji SKO odmawiającej stwierdzenia nieważności przysługuje skarga do sądu administracyjnego a nie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W wyniku ww. wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy SKO w B. decyzją z [...] r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzje. Organ powtórzył swoje stanowisko zawarte w poprzedniej decyzji uznając, że nie spełniona została przesłanka do stwierdzenia nieważności decyzji. Zaznaczył że strona domagała się stwierdzenia nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 czyli wydania decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Zdaniem organu zaskarżona decyzja nie narusza prawa w sposób rażący, ponieważ cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść rozstrzygnięcia pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu poprzez proste zestawienie ich ze sobą. Zdaniem SKO być może organ I instancji dookreślając szczegółowo rodzaj drzew do posadzenia przekroczył granice uznania administracyjnego, jednak nie można uznać takiego działania za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 k.p.a. Kolegium powołało się na pogląd że nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa gdy wynika ono tylko z odmiennej interpretacji normy prawnej.