Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Kiermaszek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska,, Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Trzuskowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Gminy w W. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w następującym zakresie: [...] 2. oddala skargę w pozostałej części.
Rada Gminy Wilkowice uchwałą z dnia 17 września 2010 r., nr XLV/451/2010, z powołaniem się na przepisy art. 18 ust. 2 pkt 5 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu, uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenów położonych w części Bystrej i Mesznej od ulicy Szczyrkowskiej w kierunku zachodnim do granic parku krajobrazowego Beskidu Śląskiego. Uchwała została opublikowana w Numerze 241 Dziennika Urzędowego Województwa Śląskiego z dnia 15 listopada 2010 r. pod pozycją 3668.
Wojewoda Śląski, któremu uchwała doręczona została w dniu 24 września 2010 r., w ustawowym terminie nie podjął rozstrzygnięcia nadzorczego, jednakże działając w oparciu o przepis art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym pismem z dnia 10 lutego 2011 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na powyższą uchwałę Rady Gminy Wilkowice w sprawie planu miejscowego domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości jako niezgodnej z art. 15, art. 17 w związku z art. 19 ust. 1 i art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu.
Wojewoda Śląski w uzasadnieniu skargi wskazał, że w § 44 ust. 1 zaskarżonej uchwały Rada Gminy Wilkowice w odniesieniu do obszarów oznaczonych symbolami: UP, UK, RLU, RZ, ZC, ZL, ZP, ZE, ZW, w także dla terenów dróg, nie ustaliła stawki procentowej służącej naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu. W ocenie organu tego rodzaju uchybienie stanowi rażące naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu oraz § 4 pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587). Przywołane przepisy nakładają bowiem na gminę obowiązek określenia stawek procentowych w sytuacji, gdy w związku ze zmianą przeznaczenia nieruchomości w planie miejscowym wzrośnie jej wartość. Nieustalenie tych stawek przez Gminę Wilkowice stanowi uchybienie obowiązującej regulacji.
Wojewoda Śląski stwierdził, że § 5 pkt 9 zaskarżonej uchwały narusza przepisy art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a zgodnie z tą regulacją w planie miejscowym określa się obowiązkowo parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy, w tym wysokość projektowanej zabudowy. Tymczasem w § 5 pkt 9 uchwały wskazano, że ograniczeń wysokości zabudowy nie stosuje się do budynków usług publicznych o szczególnym znaczeniu przestrzennym i funkcjonalnym, które tradycyjnie odbiegają skalą od otaczającej zabudowy. Ustawa o planowaniu nie przewiduje jednakże w tym zakresie żadnych wyjątków.
Nieprawidłowe było również, zdaniem organu nadzoru, ustalenie szerokości dróg dojazdowych, oznaczonych symbolem KDD2 i KDD3, gdyż przyjęte przez Radę Gminy Wilkowice ustalenia naruszają przepisy rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430). Zgodnie z § 7 ust. 1 powołanego rozporządzenia, szerokość drogi dojazdowej w liniach rozgraniczających nie powinna być mniejsza niż 10 m. W ust. 2 ustanowiony został wyjątek od tej zasady, a mianowicie w wyjątkowych sytuacjach, uzasadnionych trudnymi warunkami terenowymi lub istniejącym zagospodarowaniem dopuszczono przyjęcie mniejszych wartości, a według ust. 3 szerokość ulicy powinna być odpowiednio zwiększona, jeżeli przewiduje się umieszczenie na tej ulicy większej liczby pasów ruchu, torowiska tramwajowego, ścieżek rowerowych, pasów lub zatok postojowych, pasów zieleni wysokiej lub urządzeń odwodnienia powierzchniowego. Tymczasem w § 39 pkt 2 uchwały dla drogi oznaczonej symbolem KDD2 ustalono docelową szerokość w liniach rozgraniczających na 8 m, natomiast dla drogi KDD3 6-7 m. Ponadto w § 39 pkt 3 i 4 uchwały w liniach rozgraniczających w/w dróg dopuszczono m.in. ciągi piesze i rowerowe, zatoki autobusowe, zieleń wysoką i niską o charakterze izolacyjnym, elementy małej architektury i lokalizację miejsc postojowych bez zwiększenia szerokości ulic.