Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Rafał Wolnik, Sędziowie Sędzia WSA Wojciech Gapiński (spr.), Sędzia WSA Renata Siudyka, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 maja 2022 r. sprawy ze skargi E. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku-Białej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bielsku-Białej (dalej - organ odwoławczy, Kolegium) decyzją z dnia 8 grudnia 2021 r. nr SKO.IV/424/3997/1213/2021, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm. - dalej k.p.a.) w związku z art. 17 i art. 24 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 111 z późn. zm. - dalej u.ś.r.), po rozpoznaniu odwołania E. M. (dalej - Skarżąca, Strona), utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy [...] (dalej - organ I instancji) z dnia 13 października 2021 r. nr [...] odmawiającą przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.
Przedmiotowa decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Wójt Gminy decyzją z dnia 7 lipca 2021 r., po rozpoznaniu wniosku Skarżącej, odmówił przyznania jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad mężem J. M. Wskutek odwołania Strony, Kolegium decyzją z dnia 17 września 2021 r. uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało mu sprawę do ponownego rozpoznania. Organ odwoławczy przyjął, że w sprawie wystąpiła jedynie przeszkoda do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego określona w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r., która ustąpi w chwili wstrzymania wypłaty renty chorobowej.
Decyzją z dnia 13 października 2021 r. Wójt Gminy ponownie odmówił Skarżącej przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad mężem. W jej uzasadnieniu wskazano, że Skarżąca nie spełnia warunków, o których mowa w art. 17 ust. 1b, ust. 5 pkt 1 lit. a i pkt 2 lit. a u.ś.r. Zdaniem organu, wprawdzie J. M. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym, jednak jego niepełnosprawność nie powstała w okresie wskazanym w art. 17 ust. 1b u.ś.r., lecz terminie znacznie późniejszym, tj. w wieku 50 lat. Ponadto wskazano, że pozostaje on w związku małżeńskim, a osobą ubiegającą się o świadczenie jest jego żona, na której spoczywa obowiązek pomocy małżonkowi. Podniesiono również, że Wnioskodawczyni dysponuje prawem do renty, co również wyłącza ją z kręgu osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego.
W odwołaniu z dnia 29 października 2021 r. pełnomocnik Strony zanegował decyzję organu I instancji zarzucając jej:
1) naruszenie prawa materialnego mającego istotny wpływ na wydanie decyzji poprzez zastosowanie art. 17 ust. 1b u.ś.r. bez uwzględnienia okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. o sygn. akt K38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP;