Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędzia NSA Łucja Franiczek, Protokolant Sekretarz sądowy Joanna Drożdzał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2015 r. sprawy ze skarg "A" w Z. i "B" S.A. w Z. na uchwałę Rady Miasta Z. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości, 2. zasądza od Rady Miasta Z. na rzecz skarżących Spółek po 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W skardze do sądu administracyjnego Wojewoda Śląski działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm., obecnie Dz. U. z 2013 r., poz. 594, zwanej dalej ustawą o samorządzie gminnym) wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Nr XXV/261/04 z dnia 27 kwietnia 2004 r. Rady Miejskiej w Zabrzu w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego centrum Zabrza - obszar "C" w całości - jako niezgodnej z art. 10 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o zagospodarowaniu przestrzennym lub u.z.p.) oraz art. 64 ust. 3, art. 94 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.).
W uzasadnieniu skargi stwierdził, że jakkolwiek skarżony plan został uchwalony po wejściu w życie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (obecnie Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm., zwanej dalej u.p.z.p.), to zgodnie z przepisami przejściowymi do tej ustawy został on uchwalony z uwzględnieniem przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.
Zgodnie bowiem z art. 85 ust. 2 ustawy o p.z.p. "Do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz planów zagospodarowania przestrzennego województw, w stosunku do których podjęto uchwalę o przystąpieniu do sporządzania lub zmiany planu oraz zawiadomiono o terminie wyłożenia tych planów do publicznego wglądu, ale postępowanie nie zostało zakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe ".
Uchwała nr XX/306/2000 o przystąpieniu do sporządzenia skarżonego planu miejscowego została podjęta przez Radę Miejską w Zabrzu w dniu 17 kwietnia
2000 r., natomiast o terminie wyłożenia planu miejscowego zawiadomiono w dniu 20 września 2002 r. Stąd do oceny legalności tej uchwały stosować należy przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Dalej Wojewoda jako przyczyny powodujące nieważność uchwały rady gminy w sprawie planu w całości lub części powołał się na art. 28 u.p.z.p. Piewszą z nich jest naruszenie zasad sporządzania planu. Każde naruszenie zasad stanowi przesłankę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy. Ze względu na to, że przedmiotowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony w dniu 25 lutego 2004 r. to w związku z treścią art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym jego nieważność może stwierdzić jedynie sąd administracyjny.
Domagając się stwierdzenia nieważności planu zagospodarowania Wojewoda stwierdził, że przedmiotowa uchwała zawiera liczne ustalenia dotyczące przeznaczenia terenów, których treść i znaczenie są niejednoznaczne, dopuszczające odstąpienie od ustalonego przeznaczenia, bądź jego zmianę uwarunkowaną koniecznością uzyskania opinii lub uzgodnienia, co jest sprzeczne z zasadami obowiązującymi w procesie sporządzania planu miejscowego, gdyż naruszają zasadę obowiązku planistycznego dotyczącego jednoznacznego określenia przeznaczenia terenu, określoną w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.z.p. W tym względzie wskazał Wojewoda Śląski na treść § 2 ust. 1 pkt 24, § 7 ust. 3, § 15 ust. 1 pkt 4.7, § 15 ust. 1 pkt 6.1 i pkt 14.12. Zdaniem Wojewody tymi zapisami Rada Miejska w Zabrzu poszerzyła zakres swoich kompetencji co do ustalenia przeznaczenia i sposobu zagospodarowania nieruchomości, ustalając inny niż przewiduje ustawa (art. 18 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym) tryb ich kształtowania. Pomimo, że władztwo planistyczne oparte jest na ustawowym umocowaniu do wprowadzania ograniczeń w prawach konstytucyjnie chronionych - art. 3 ust. 1 ustawy - to własność może być ograniczona w zakresie w jakim nie narusza to istoty prawa własności oraz ograniczenie to musi być poparte konkretnym przepisem prawnym. Tym samym - zdaniem organu - naruszono art. 64 ust. 3 Konstytucji.