Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Rafał Wolnik, Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Kubik, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Protokolant specjalista Małgorzata Orman, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi A. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia w sprawie dotyczącej umowy dzierżawy nieruchomości oddala skargę.
Skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. pismem, opatrzonym datą 18 lutego 2013 r., złożonym dnia 21 lutego 2013 r. w Urzędzie Miejskim w Ł., zatytułowanym, cyt.: "ZAŻALENIE dotyczące: decyzji Burmistrza Miasta Ł.
[...]
[...]
[...] w zakresie rozwiązania umowy dzierżawy nr [...] z dn. [...] r. oraz usunięcia pawilonu handlowego".
A. M. wniósł o cyt.:
"uchylenie w całości ww. decyzji Burmistrza Miasta Ł.
ustalenie przyczyn bezczynności i przewlekłości załatwienia spraw w terminie ustawowym przez Urząd Miejski zgodności w zakresie zawartej umowy [...], zgodności z Zarządzeniem nr [...] Burmistrza Miasta Ł. z dn. [...].
zgodności w zakresie Porozumienia z dnia [...] r. w sprawie rozłożenia na raty opłaty z tytułu dzierżawy nieruchomości wynikającej z umowy dzierżawy [...] r.
ustalenia zasadności naliczenia podatku VAT ustalenia zasadności naliczenia niezawinionych odsetek od podatku".
Jednocześnie A. M. zarzucił, że żadna z wymienionych cyt. "decyzji" Burmistrza nie zawierała klauzuli o możliwości odwołania się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K.
W uzasadnieniu A.M. przedstawił stan faktyczny dotyczący umowy dzierżawy nieruchomości, stanowiącej własność Miasta Ł, okoliczności dotyczące uiszczania czynszu dzierżawnego i jego rozłożenia na raty, oraz zarzuty stawiane pracownikom Urzędu Miejskiego w Ł w zakresie udzielania odpowiedzi na jego wystąpienia.
Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. stwierdziło niedopuszczalność wniesionego zażalenia.
W uzasadnieniu Kolegium wskazało, iż zaskarżone przez A. M. pisma z dnia [...] r. (nr [...]), z dnia [...]r. (nr [...]), z dnia [...]r. (nr [...]) nie stanowią decyzji administracyjnych. Są bowiem jedynie negatywnym ustosunkowaniem się do wniosków A. M. o rozłożenie na raty czynszu z tytułu umowy dzierżawy nieruchomości stanowiącej własność Miasta Ł. oraz zawierają oświadczenie o rozwiązaniu tej umowy w związku z zaleganiem w uiszczaniu czynszu dzierżawnego. Problematyka rozwiązania umowy dzierżawy nieruchomości ma jednak charakter cywilny, gdyż instytucja dzierżawy znajduje uregulowanie w przepisach kodeksu cywilnego, a jako taka podlega właściwości sądów powszechnych. Cywilnoprawny charakter ma również kwestia rozłożenia na raty czynszu z tytułu dzierżawy nieruchomości. Przy tym zauważyć trzeba, że w myśl art. 59 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.; zwanej dalej "ustawą o finansach publicznych") "W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne mające charakter cywilnoprawny, przypadające jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom podległym, mogą być umarzane albo ich spłata może być odraczana lub rozkładana na raty, na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 4. (ust. 1); Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego określi szczegółowe zasady, sposób i tryb udzielania ulg, o których mowa w ust. 1, warunki dopuszczalności pomocy publicznej w przypadkach, w których ulga stanowić będzie pomoc publiczną, oraz wskaże organ lub osobę uprawnione do udzielania tych ulg. (ust. 2); Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może, w drodze uchwały, postanowić o stosowaniu z urzędu ulg, o których mowa w ust. 1, w przypadku wystąpienia okoliczności wymienionych w art. 56 ust. 1 (ust. 3); Do należności cywilnoprawnych powstałych w związku z realizacją zadań z zakresu administracji rządowej oraz innych zadań zleconych jednostkom samorządu terytorialnego ustawami stosuje się przepisy art. 55-58, z tym że uprawnienia kierownika państwowej jednostki budżetowej przysługują zarządowi jednostki samorządu terytorialnego, (ust. 4)".