Organ przyjął za front działki, z której odbywać się będzie obsługa komunikacyjna inwestycji, jej część przylegającą do ul. G. o szerokości 35 m, co pozwoliło na wyznaczenie obszaru analizowanego w odległości minimalnej 105 m. Organ stwierdził, że w obszarze analizowanym występuje zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna i wielorodzinna o zróżnicowanych parametrach.
Odnośnie linii zabudowy organ wskazał, że teren objęty wnioskiem położony jest u zbiegu ulic publicznych U. i G. Wjazd na działkę odbywa się od ul. G., zatem elewacja przylegająca do tej ulicy jest elewacją frontową. Natomiast od ul G. usytuowanie większości budynków kształtuje czytelną linię zabudowy (również budynki położone poza obszarem analizowanym), przebiegającą w odległości zgodnej z wymaganiami ustawy o drogach publicznych od krawędzi jezdni. W związku z tym w decyzji przyjęto linię zabudowy jako przedłużenie linii zabudowy istniejącej na działkach sąsiednich (6,0m od krawędzi jezdni ul. G.), zgodną z wymaganiami ustawy o drogach publicznych w zakresie odległości od krawędzi jezdni. Ponadto, z uwagi na możliwość rozczłonkowania bryły budynku, co jest bardzo korzystne dla zachowania ładu przestrzennego, bowiem budynek będzie w większym stopniu wpisywał się w otaczającą zabudowę, dopuszcza się wycofanie części elewacji frontowej w stosunku do ustalonej linii zabudowy.
W zakresie parametru wskaźnika powierzchni zabudowy organ stwierdził, że zasadne jest jego wyznaczenie w odniesieniu do średniego wskaźnika dla zabudowy wielorodzinnej, której budynek objęty wnioskiem stanowi kontynuację. Parametr ten kształtuje się w przedziale od 200 m do 700 m (ul. L.), dlatego możliwe jest wyznaczenie omawianego wskaźnika w wysokości 0,38. Zauważono przy tym, że powierzchnia zabudowy w obszarze analizowanym została wyznaczona w oparciu o wysokość I kondygnacji, pomijając tym samym powierzchnie wykuszy i nadwieszeń na wyższych kondygnacjach. Natomiast na etapie postępowania o wydanie pozwolenia na budowę powierzchnię zabudowy określa się na podstawie Polskiej Normy nr PN-ISO 9836:1997, zgodnie z którą powierzchnia zabudowy jest wyznaczona przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu", a zatem łącznie z powierzchnią wykuszy i nadwieszeń.
W obszarze analizowanym, również w najbliższym sąsiedztwie terenu objętego wnioskiem (np. budynki przy ul. U. oraz ul. G.), część budynków posiada, powyżej I kondygnacji, wykusze, nadwieszenia. Powierzchnie tych części budynków kształtują się w granicach od 1%-5% poszczególnych powierzchni zabudowy, jednocześnie zwiększając istniejące wskaźniki zabudowy, określone na wysokości I kondygnacji. Zatem dla budynku objętego wnioskiem dopuszcza się również, w nawiązaniu do zabudowy sąsiedniej, możliwość wykonania wykuszy, nadwieszeń, które mogą zwiększyć powierzchnię zabudowy maksymalnie o 5% w stosunku do powierzchni zabudowy wynikającej z ustalonego wskaźnika zabudowy (0,38). W związku z tym omawiany parametr można wyznaczyć w przedziale od 0,38 do 0,40 i takie działanie nie stoi w sprzeczności z przepisami, gdyż takie rozwiązanie ułatwiające dostosowanie projektu budowlanego do decyzji o warunkach zabudowy, zapewnia także zachowanie ładu przestrzennego i jednoznacznie wynika z przeprowadzonej analizy.