Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Górska (spr.) Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2021 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miasta z dnia 15 maja 2020 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.
Wojewoda wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę Rady Miasta z dnia 15 maja 2020 r., nr XIX/596/20, w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy w G., rejon ulic [..].
W skardze wniesiono o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości i o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zaskarżonej uchwale Wojewoda zarzucił naruszenie:
- art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2020 r., poz. 293 ze zm.) - zwanej dalej u.p.z.p., poprzez uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego pozostającego w sprzeczności z zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego G., uchwalonego uchwałą Rady Miasta z dnia 28 sierpnia 2019 r., nr XI/342/19, poprzez przekroczenie w ustaleniach miejscowego planu wskaźników intensywności (karta terenu 04, 05 i 06) i wysokości zabudowy (karta terenu 06) w stosunku do wartości tego parametru podanego w tabeli na stronie 61 studium a także poprzez naruszenie bilansu terenów mieszkaniowych G., poprzez zawarcie ustaleń umożliwiających przekroczenie chłonności dzielnicy L., ustalonej na stronie 117 studium;
- art. 15 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p., poprzez brak jednoznacznego wskazania w § 12 zaskarżonej uchwały, jakie tereny objęte są konkretną stawką procentową renty planistycznej, z uwagi na brak wskazania nieruchomości, będących w zasobie nieruchomości, dla których ustalono stawkę 0%;
- art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p., poprzez nieokreślenie w planie miejscowym szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym;
- § 137 w zw. z § 143 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz.U. z 2002 r., nr 100, poz. 908) oraz art. 15 u.p.z.p., poprzez niejednoznaczne określenie w punkcie 6 karty terenu 06 MW3 warunków podziału nieruchomości i nieustalenie parametrów działek budowlanych, poprzez odniesienie się do dopuszczalności podziału terenu na działki budowlane na podstawie projektu zagospodarowania terenu opracowanego dla całego terenu 06 MW3, a tym samym poprzez nieustalenie warunków scalania i podziału.
W odpowiedzi na powyższą skargę Rada Miasta wniosła o jej oddalenie.
Ustosunkowując się do podniesionego przez Wojewodę zarzutu uchwalenia zaskarżonego planu w sprzeczności ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, Rada wyjaśniła, że nietrafna jest interpretacja zapisów studium przyjęta przez Wojewodę i bezpośrednie przełożenie kategorii wysokości zabudowy i wskaźników intensywności brutto na wysokości i intensywności zabudowy ustalone jako netto w zaskarżonym planie. Nie pozwala na to bowiem odmienna szczegółowość oraz skala dokumentów - studium (rysunki w skali 1:20000, podkład mapa topograficzna) i planu miejscowego (rysunek w skali 1:1000, podkład mapa zasadnicza). Ponadto, zgodnie z zapisami studium wysokości i wskaźniki intensywności zabudowy brutto określa się jako orientacyjne dla rożnych rodzajów zabudowy w poszczególnych strefach funkcjonalnych. Zgodnie z zapisami studium wskaźniki te zostały uśrednione dla poszczególnych obszarów i będą uszczegółowione, w tym również wskazane zostaną lokalne dominanty wysokościowe, na podstawie analiz urbanistycznych wykonywanych do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z uwzględnieniem spójności kompozycji przestrzennej. Wbrew zaś twierdzeniu Wojewody nie można przekroczyć wartości parametru, który został podany w studium jako uśredniony. Ponadto, wskaźniki przyjęte w studium zostały wyliczone wyłącznie dla kondygnacji nadziemnych i dla całych terenów wyznaczonych na rysunku studium, obejmujących poza działkami budowlanymi również działki drogowe, czy przeznaczone pod zieleń, wypoczynek, urządzenia usługowe. Natomiast wskaźniki intensywności ustalone w planie miejscowym są wskaźnikami netto (odnoszą się do działki budowlanej) oraz zostały określone w dwóch odniesieniach: 1) dla wszystkich kondygnacji i 2) dla kondygnacji, które nie są zagłębione poniżej poziomu przylegającego terenu co najmniej w połowie wysokości w świetle, bez wliczania powierzchni balkonów, loggii, tarasów, z doliczeniem kondygnacji częściowo zlokalizowanych pod ziemią (w skarpie) w częściach przeznaczonych na cele mieszkaniowe lub usługowe. Niezależnie od powyższego, ustalony dla karty terenu 06 MW3 wskaźnik jest niższy od średniej wartości ustalonej w studium. Zgodnie ze studium także wysokości zabudowy w nim podane stanowią wartości uśrednione. Wskaźnik ten został uszczegółowiony w zaskarżonym planie miejscowym i wskazane zostały lokalne dominanty wysokościowe.