Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie opłaty adiacenckiej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski Sędziowie: Sędzia WSA Janina Guść Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Protokolant Sekretarz Sądowy Agnieszka Bednarczyk po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 13 lutego 2013 r. sprawy ze skargi T. B i F. B na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 września 2012 r., nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie opłaty adiacenckiej oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/9

Wnioskiem z dnia 22 maja 2012 roku T. i F. B. wnieśli o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Wójta Gminy S. z dnia 30 grudnia 2009 roku, nr [...], ustalającej wobec nich opłatę adiacencką z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w obrębie geodezyjnym B., działka nr [...], w wysokości 8.466,60 zł.

W złożonym wniosku podnieśli, że rzeczoznawca majątkowy wbrew art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r., nr 182, poz. 1228 ze zm.) oraz danym w ewidencji gruntów przyjął, że nieruchomość podlegająca wycenie ma charakter budowlany, nie zaś rolny. Stwierdzili również, że organ rozstrzygający sprawę jest zobowiązany dokonać oceny prawidłowości sporządzonej opinii, gdyż nie ma ona charakteru bezwzględnie obowiązującego. Wójt winien był zatem dokonać sprawdzenia prawidłowości sporządzonej opinii i jej zgodności z prawem, nawet jeżeli strona nie wnosiła uwag i zastrzeżeń do opinii, czego w niniejszej sprawie nie uczynił, bądź uczynił z pominięciem postanowień art. 21 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, a tym samym wydał decyzję z rażącym naruszeniem prawa.

Decyzją z dnia 8 sierpnia 2012 roku, nr [...], wydaną na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 roku, nr 98, poz. 1071 ze zm.) - dalej zwanej w skrócie "k.p.a.", Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. odmówiło stwierdzenia nieważności ww. decyzji Wójta Gminy S.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że kwestionowana decyzja została wydana w oparciu o normę art. 98a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 roku, nr 102, poz. 651 ze zm.) - dalej zwanej w skrócie "u.g.n.", z którego wynika uprawnienie wójta do ustalenia opłaty adiacenckiej w ciągu 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna. Warunkiem jej ustalenia jest też istnienie i obowiązywanie w dniu, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna, uchwały rady gminy ustalającej wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej, w granicach przewidzianych ustawą. Wzrost wartości nieruchomości winien wynikać z operatu szacunkowego sporządzonego przez posiadającego stosowne uprawnienia rzeczoznawcę majątkowego. Kolegium zaznaczyło przy tym, że brak oceny prawidłowości operatu jest uchybieniem proceduralnym, które może zostać skorygowane w postępowaniu odwoławczym, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Szczegółowej oceny operatu dokonało bowiem Kolegium (rozpoznając odwołanie) w decyzji z dnia 11 lutego 2010 roku. Kolegium stwierdziło również, że uchybienie stwierdzone w decyzji organu I instancji nie stanowi rażącego naruszenia prawa.

Kolegium wyjaśniło nadto, że nie stanowi takiego naruszenia również przyjęcie przez rzeczoznawcę majątkowego, że nieruchomość ma charakter budowlany, a nie rolny, nie tylko dlatego, że kwestionowana decyzja nie odnosi się w ogóle do charakteru nieruchomości podzielonej, lecz również dlatego, że art. 154 ust. 2 u.g.n. jednoznacznie przesądza, iż w przypadku braku planu miejscowego przeznaczenie nieruchomości ustala się na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Dla zamierzenia inwestycyjnego wnioskodawców została wydana decyzja z dnia 20 listopada 2008 roku o warunkach zabudowy.

Strona 1/9