W kontrolowanych obecnie sprawach natomiast postępowanie o ustalenie opłaty planistycznej wszczęte zostało z urzędu zawiadomieniami dokonanymi w 2011 r., czyli po wejściu w życie ustawy o finansach publicznych z 2009 r., co uzasadniało odpowiednie stosowanie przepisów działu III Ordynacji podatkowej, w tym przepisów o terminach płatności.
Skoro, jak wskazano wyżej, z mocy art. 67 ustawy o finansach publicznych do spraw należności takich jak dochody pobierane przez samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw (art. 60 pkt 7 ustawy o finansach publicznych), czyli niewątpliwie opłat planistycznych, stosuje się odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej, to znajdzie również w zakresie terminu zapłaty należności zastosowanie przepis art. 47 Ordynacji podatkowej. Stanowiąc, że termin zapłaty wynosi 14 dni od dnia doręczenia decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego, w sposób odpowiedni kreuje ona w przedmiotowej sprawie podstawę prawną określenia 14 - dniowego terminu płatności ustalonej decyzją ostateczną opłaty planistycznej.
Także zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. nie stanowi istotniejszej wady postępowania w tej sprawie. Skarżąca brała aktywny udział w postępowaniu i była zawiadomiona o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. W tej sprawie organ drugiej instancji nie prowadził odrębnego postępowania dowodowego, a więc i strony nie zostały pozbawione możliwości zapoznania się z nowymi dowodami. Nie można tym samym podzielić zarzutów skarżącej, że jej uprawnienia procesowe zostały naruszone i to w takim stopniu, że wywarło to wpływ na treść rozstrzygnięcia.
Reasumując powyższe, w ocenie Sądu zaskarżone decyzje nie naruszają przepisów prawa a przytoczona w nich argumentacja organu zasługuje na uwzględnienie. Drobne uchybienia organów administracji nie stanowią natomiast naruszenia prawa materialnego ani naruszenia przepisów postępowania, które mogłoby skutkować uchyleniem zaskarżonych decyzji - art. 145 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W niniejszej sprawie nie zachodzą również przesłanki do stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji w myśl art. 145 § 1 pkt 2 powołanej ustawy.
Z tych wszystkich względów Sąd na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjny orzekł, jak w sentencji wyroku.