Pomiędzy postępowaniem w sprawie pozwolenia na użytkowanie a postępowaniem prowadzonym w trybie art. 51 Prawa budowlanego z 1994 r. nie można dopatrywać się związku uzasadniającego zawieszenie postępowania na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa. Związek ten jest, ale polega on na tym, że wydanie decyzji w trybie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1994 r. dopiero otwiera możliwość ubiegania się o wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Złożenie wniosku o wydanie pozwolenia na użytkowanie przed wydaniem takiej decyzji i w sytuacji, w której nie zachodzą inne okoliczności wymienione w art. 55 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego z 1994 r., nie wszczyna postępowania administracyjnego. Jeżeli zaś zostało ono wszczęte, to stwierdzenie, iż brak jest okoliczności uzasadniających powstanie obowiązku ubiegania się o zezwolenie na użytkowanie, winno powodować umorzenie tego postępowania na podstawie art. 105 par. 1 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Haliny i Romana M. na postanowienie Wojewody P. z dnia 25 lutego 2000 r. (...) w przedmiocie zawieszenia postępowania dotyczącego pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego - uchyla zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Prezydenta Miasta G. z dnia 30 grudnia 1999 r. (...); (...).
Decyzją z dnia 2 października 1992 r. Prezydent Miasta G. udzielił skarżącym Halinie i Romanowi M. pozwolenia na budowę, polegającą na adaptacji części strychu na mieszkanie i poszerzeniu w ten sposób mieszkania nr 12b w budynku przy ul. D. 4 w G. Projekt budowlany zatwierdzony wskazaną decyzją przewidywał też urządzenie w części strychu ogólnodostępnej suszarni, do której wejście prowadzić miało z klatki schodowej poprzez wybudowany pomost.
Decyzją z dnia 31 marca 1994 r. Prezydent Miasta G., powołując się na art. 36 ust. 1 pkt 3, ust. 2 pkt 3 i 4 w zw. z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane, po stwierdzeniu, iż skarżący realizują inwestycję w sposób odbiegający od warunków pozwolenia na budowę, gdyż zmienili konstrukcję stropodachu oraz projektowaną suszarnię włączyli do rozbudowywanego mieszkania, nakazał skarżącym natychmiastowe wstrzymanie robót budowlanych przy adaptacji strychu na mieszkanie oraz zobowiązał ich do złożenia w terminie do 29 kwietnia 1994 r. dokumentacji technicznej doprowadzenia stropodachu nad przebudowanym strychem do stanu zgodnego z przepisami Prawa budowlanego i wykonania dojścia do suszami na strychu według jednego z rozwiązań zaproponowanych w ekspertyzie zaopiniowanej przez Wydział Eksploatacji.
Na skutek odwołania skarżących od tej decyzji Wojewoda G. decyzją z dnia 17 maja 1994 r. utrzymał ją w mocy, zmieniając tylko termin wykonania obowiązku na dzień 20 czerwca 1994 r.
Wyrokiem z dnia 12 stycznia 1995 r. Naczelny Sąd Administracyjny na skutek skargi skarżących uchylił decyzję Wojewody G. z dnia 17 maja 1994 r. oraz decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia 31 marca 1994 r. Uzasadniając wyrok Sąd stwierdził, iż jest bezspornym, iż skarżący prowadząc roboty budowlane związane z adaptacją strychu dokonali zmian w porównaniu z rozwiązaniami przyjętymi w zatwierdzonym projekcie technicznym. Projekt ten, jak wskazał Sąd, został opracowany na podstawie obliczeń, których prawidłowość została zakwestionowana przez występujących w sprawie rzeczoznawców. Spór wynikły w tej sprawie sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, w jakim zakresie i przy zastosowaniu jakich koniecznych zmian w stosunku do pozwolenia na budowę, adaptacja może być kontynuowana. Sąd wskazał, że opinie biegłych odnoszące się do tej kwestii są rozbieżne. Nakładało to na organy orzekające w sprawie obowiązek przeprowadzenia czynności dowodowej polegającej na konfrontacji rzeczoznawców, co mogłoby doprowadzić do uzgodnienia stanowisk. Nadto Sąd wskazał, iż organy administracyjne uchyliły się od oceny opinii jednego z biegłych. W tej sytuacji, uznając, iż stwierdzone uchybienia mają istotny wpływ na wynik sprawy, Sąd skargę uwzględnił.
W toku dalszego postępowania administracyjnego rzeczoznawca Jerzy H. opracował dwa projekty techniczne - jeden z czerwca 1995 r., drugi z października 1995 r. - w których przedstawiał możliwość urządzenia dojścia do suszarni na strychu, usytuowanej obok rozbudowywanego mieszkania skarżących. Z kolei skarżąca, powołując się na uwagi do projektu poczynione przez rzeczoznawcę Kazimierza D., twierdziła, że nie jest możliwe wykonanie dojścia do tej suszarni.