Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Diana Wojtowicz po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2009 r. na rozprawie sprawy ze skargi Prokuratora na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 1 lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 13 maja 2009 r., nr [...].
Zaskarżoną decyzją z dnia 1 lipca 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 13 maja 2009 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Wójta Gminy z dnia 12 października 2006 r., ustalającej w punkcie 8 wysokość stawki procentowej (15%) jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.
W uzasadnieniu Kolegium wyjaśniło, że Wójt Gminy, po rozpatrzeniu wniosku A. P. o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu części działki nr [...] w obrębie R., ustalił w pkt 8 decyzji z dnia 12 października 2006 r. wysokość stawki procentowej (15%) dla ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości. Jako podstawę prawną organ wskazał art. 63 ust. 3 w zw. z art. 36 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm. zwanej dalej U.p.z.p.) Decyzja powyższa stała się ostateczna.
Pismem z dnia 17 marca 2009r. A. P. wniósł o stwierdzenie nieważności punktu 8 decyzji, zarzucając wydanie decyzji w tej części bez podstawy prawnej, co stanowi przesłankę jej nieważności w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a..
Rozpatrując sprawę w pierwszej instancji Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie stwierdziło rażącego naruszenia prawa, wobec czego decyzją z dnia 13 maja 2009 r. odmówiło stwierdzenia nieważności.
Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem A. P. pismem z dnia 5 czerwca 2009 r. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy i uchylenie decyzji z dnia 13 maja 2009 r. Na poparcie swojego stanowiska skarżący przywołał argumenty zawarte w wyroku NSA z dnia 6 marca 2008 r., wydanym w sprawie I OSK 1887/07, których przyjęcie powinno skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji w części ustalającej stawkę opłaty planistycznej.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze ponownie rozpatrując wniosek A. P. wskazało na zawarte w przepisie art. 156 § 1 K.p.a. podstawy stwierdzenia nieważności, podkreślając przy tym, że postępowanie o stwierdzenie nieważności jest postępowaniem szczególnym, stwarzającym podstawę do wzruszenia decyzji ostatecznych wbrew zasadzie trwałości decyzji wyrażonej w art. 16 K.p.a. Kolegium uznało, że żadna z podstaw nieważności w analizowanym stanie faktycznym nie zachodzi. W szczególności nie można przyjąć, że kwestionowane rozstrzygnięcie zapadło z rażącym naruszeniem prawa, wobec wątpliwości interpretacyjnych dotyczących przepisów art. 63 ust. 3 oraz art. 36 i 37 U.p.z.p.. Kolegium wskazało, że ma świadomość rozbieżności stanowisk w orzecznictwie w zakresie wykładni art. 63 ust. 3 U.p.z.p. W ocenie Kolegium jednak wskazany przepis odsyłający do odpowiedniego stosowania przepisów art. 36 i 37 U.p.z.p. nie przesądza o braku kompetencji wójta do ustalenia renty planistycznej po wydaniu decyzji o warunkach zabudowy. Wskazane przepisy nie pozwalają też na jednoznaczne wyłączenie możliwości ustalenia stawki procentowej tej opłaty w decyzji o warunkach zabudowy. Wysokość stawki też nie narusza przepisów. W ocenie Kolegium, sama rozbieżność w zakresie interpretacji przepisów prawa, których wykładnia dostarcza różnych wyników w zakresie sposobu rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej, nie może stanowić o nieważności decyzji, tak samo jak orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 marca 2008 r. (I OSK 1887/07) przywołane przez skarżącego. Tym bardziej, że choć wyrok ten uwypukla i podsumowuje rozbieżności wynikłe na tle stosowania przepisów art. 63 ust. 3 i art. 36 i 37 U.p.z.p., to nie rozstrzyga tych wątpliwości w sposób jednoznaczny.