Rozstrzygnięcie sądu powszechnego w przedmiocie wydania wstępnego oświadczenia woli współwłaścicieli nieruchomości wyrażającego zgodę na remont nie może zalegalizować samowoli budowlanej i nie jest rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa. Zatem brak jest podstaw do zawieszenia postępowania administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2001 r. sprawy ze skargi Elżbiety i Piotra K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia 15 stycznia 1999 r. (...) w przedmiocie nakazu rozbiórki - oddala skargę.
Elżbieta i Piotr K. wnieśli skargę na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia 15 stycznia 1999 r., (...) utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 16 listopada 1998 r., (...), wydaną na podstawie art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ oraz art. 104 Kpa, nakazującą Elżbiecie i Pawłowi K. rozbiórkę:
- tarasu wokół werandy w poziomie parteru budynku przy ul. K. 37 w S. od strony ogrodu,
- schodów żelbetowych prowadzących na ww. taras,
- pomieszczenia wykonanego pod ww. tarasem wraz z zejściem do piwnicy, wybudowanych bez wymaganego pozwolenia na budowę.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ m. in. ustalił i zważył co następuje:
W toku postępowania ustalono, że Elżbieta i Piotr K. samowolnie, bez wymaganego pozwolenia na budowę dokonali rozbudowy werandy.
Niezasługuje na uwzględnienie zarzut strony skarżącej dotyczący konieczności zawieszenia postępowania ze względu na sprawę zawisłą przed Sądem powszechnym w przedmiocie zgody współwłaścicieli nieruchomości na rozbudowę werandy. Wydanie decyzji o rozbiórce, opartej na przepisie art. 48 prawa budowlanego nie zależało od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez Sąd /art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa/.
Podstawę decyzji nakazującej rozbiórkę stanowił fakt samowoli budowlanej.
W skardze Elżbieta i Piotr K. wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu wskazali, że w tym samym dniu organ I instancji wydał postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania oraz decyzje nakazującą rozbiórkę "tzw. samowoli budowlanej", nie czekając na rozpoznanie przez organ II instancji zażalenia na to postanowienie.
Nadto skarżący zarzucili wydanie przez organ odwoławczy decyzji w oparciu o niepełny materiał dowodowy.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi.
Sąd administracyjny zważył co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Art. 48 prawa budowlanego stanowi, że właściwy organ nakazuje w drodze decyzji rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia.
Zatem organ nadzoru budowlanego w razie stwierdzenia samowoli budowlanej ma obowiązek wydać decyzję nakazującą rozbiórkę.
W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że przedmiotowa rozbudowa polegająca na wybudowaniu tarasu wokół werandy, schodów żelbetowych prowadzących na taras i pomieszczenia pod nim z zejściem do piwnicy wymagała wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.
Zatem strona skarżąca nie mogła rozpocząć robót budowlanych bez uzyskania takiego pozwolenia.
Strona skarżąca w skardze nie kwestionuje faktu samowoli budowlanej i jej zakresu. Uważa jednak, że istotne znaczenie dla oceny tej samowoli i wydania nakazu rozbiórki wybudowanego obiektu będzie miało rozstrzygnięcie Sądu powszechnego w przedmiocie wydania zastępczego oświadczenia woli współwłaścicieli nieruchomości wyrażającego zgodę na remont werandy.
To stanowisko strony skarżącej jest błędne. Rozstrzygnięcie Sądu powszechnego nie może zalegalizować samowoli budowlanej i nie jest rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa. Zatem brak było podstaw do zawieszenia postępowania administracyjnego.
Kwestia zawieszenia postępowania została rozstrzygnięta postanowieniami Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia 24 lutego 1999 r. (...) oraz z dnia 25 lutego 1999 r. (...).
Nie dopatrując się naruszenia prawa w decyzji nakazującej rozbiórkę przedmiotowego obiektu, Sąd administracyjny, mając na uwadze wyżej wskazane względy, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ oddalił skargę.