Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Skrzycka-Pilch Sędzia WSA Janina Guść (spr.) Sędzia NSA Jan Jędrkowiak Protokolant: Agnieszka Dobroń po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi J. N. i K. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 stycznia 2003 r., nr [...] w przedmiocie zgłoszenia eksploatacji instalacji emitującej do powietrza gazy i pyły uchyla zaskarżoną decyzję.
Decyzją z dnia 20 listopada 2002 r., nr [...], Starosta, działając w oparciu o art. 152 ust. 4 ustawy - Prawo ochrony środowiska)(Dz. U. Nr 62 poz.627), nie przyjął zgłoszenia instalacji wędzarniczej zlokalizowanej w Zakładzie Masarskim w miejscowości G. należącym do J. N. i K. N. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ wskazał, że w dniu 12 września 2002 r. właściciele masarni w G. dokonali zgłoszenia instalacji wędzarniczej w trybie art. 152 ustawy - Prawo ochrony środowiska. Organ pierwszej instancji powziąwszy wątpliwości co do charakteru tej instalacji wystąpił ze stosownym zapytaniem do Ministerstwa Środowiska. W piśmie z dnia 19 lutego 2002 r., nr [...], Ministerstwo wyraziło opinię, że eksploatacja komór wędzarniczych wymaga pozwolenia na emisję. Organ w ślad za tą opinią nie przyjął przedmiotowego zgłoszenia, albowiem wędzarnia jako źródło technologiczne nie podlega zgłoszeniu zgodnie z art. 152 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska, lecz wymaga uzyskania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub płynów do powietrza.
W odwołaniu od wskazanej decyzji J. N. i K. N. stwierdzili, że decyzja jest niezgodna z prawem i wydana bez podstawy prawnej, albowiem przepisy ustawy zezwalają jedynie na wniesienie sprzeciwu wobec zgłoszenia i nie przewidują rozstrzygnięcia w postaci "nie przyjęcia zgłoszenia". Nadto, przepisy te przewidują 30 - dniowy termin na wydanie decyzji, w niniejszej sprawie organ tego terminu nie dotrzymał i nie miał wobec tego prawa wydać decyzji o sprzeciwie. Dodatkowo wskazano, że zaskarżona decyzja nie ma uzasadnienia, albowiem nie wyjaśnia, dlaczego mała instalacja wędzarnicza w zakładzie masarniczym nie spełnia kryteriów "innej niż energetyczna" (czyli technologiczna) z rozumieniu rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie rodzajów instalacji, których eksploatacja wymaga zgłoszenia.
Rozpoznając odwołanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 7 stycznia 2003 r., nr [...], w oparciu o art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 105 § 1 k.p.a., uchyliło zaskarżoną decyzję i umorzyło postępowanie organu I instancji. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, że przedmiotowa instalacja nie podlega zgłoszeniu w trybie art. 152 ustawy - Prawo ochrony środowiska, lecz wymaga pozwolenia na wprowadzanie gazów lub płynów do powietrza. W stosunku do komór wędzarniczych nie znajduje bowiem zastosowania zwolnienie przewidziane w art. 220 ust. 2 pkt 4 wskazanej ustawy dotyczące instalacji innych niż energetyczne o łącznej nominalnej mocy do 1 MW, opalanej węglem kamiennym, koksem, drewnem, słomą, olejem napędowym i opałowym, paliwem gazowym. Zwolnienie to dotyczy grupy instalacji, wewnątrz których dokonywane jest spalanie ww. paliw w celu uzyskania energii niezbędnej dla przeprowadzenia procesu technologicznego. Z uwagi na fakt, iż jedynym kryterium decydującym o istnieniu bądź nie obowiązku posiadania pozwolenia jest moc cieplna uzyskana ze spalania paliw, do instalacji mieszczących się w zakresie przedmiotowym tego przepisu zaliczyć należy instalacje, o oddziaływaniu których na stan powietrza decydują podstawowe substancje powstające ze spalania tych paliw (pył, dwutlenek siarki, tlenki azotu, tlenek węgla). Przepis ten nie obejmuje natomiast instalacji, w których następuje wprawdzie spalanie paliw, ale o uciążliwościach których decydują inne prowadzone w tych instalacjach procesy technologiczne. Eksploatacja komór wędzarniczych powoduje wytwarzanie dymu wędzarniczego zawierającego substancje konserwujące i aromatyzujące, do powietrza wprowadzane są z tego typu komór substancje charakterystyczne dla procesu wędzenia, a nie substancje powstające ze spalania paliw. Organ odwoławczy wskazał, iż organ I instancji nie mógł wydać decyzji o nieprzyjęciu zgłoszenia, albowiem brak jest podstawy prawnej do wydania takiej decyzji, nie mógł on również wnieść sprzeciwu do dokonanego zgłoszenia, gdyż forma sprzeciwu dotyczy tylko instalacji podlegających zgłoszeniu, a nie tych co do których wymagane jest uzyskanie pozwolenia. Wydanie zaskarżonej decyzji było zatem bezprzedmiotowe, a organ zamiast wydawać decyzję o nieprzyjęciu zgłoszenia winien był poinformować wnioskodawcę o obowiązku uzyskania pozwolenia.