Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędzia WSA Jolanta Sudoł Protokolant Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2011 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 28 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie nieważności decyzji dotyczącej skierowania do domu pomocy społecznej oddala skargę.
Decyzją z dnia 26 stycznia 2010 r., nr [...], Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L., działając z upoważnienia Burmistrza L., odmówił skierowania A. P. do domu pomocy społecznej, ponieważ ubiegający się o taką formę pomocy przy udziale córki M. M. i usług opiekuńczych jest w stanie samodzielnie funkcjonować w środowisku.
Decyzją z dnia 24 lutego 2010 r., nr [...], Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L., działając w trybie art. 132 k.p.a., na podstawie art. 54 ust. 1, art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.), uchylił własną decyzję z 26 stycznia 2010 r. i skierował A. P. do Domu Pomocy Społecznej nr [...] w L. na pobyt stały. W uzasadnieniu wyjaśniono, że wnioskujący ze względu na swój wiek i stan zdrowia spełnia przesłanki kwalifikujące go do umieszczenia w domu pomocy społecznej. Deklarowane w toku postępowania administracyjnego zażeganie konfliktu z córką M. M. nie nastąpiło.
Wnioskiem z dnia 8 października 2010 r., złożonym w siedzibie organu w dniu 15 października 2010 r., M. M. zwróciła się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L. z dnia 24 lutego 2010 r., nr [...].
We wniosku zarzuciła rażące naruszenie przepisów art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, poprzez skierowanie A. P. do domu pomocy społecznej pomimo braku przesłanek ku temu, a w szczególności nieuwzględnienie faktu, że istnieje realna możliwość zapewnienia mu niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, które zadeklarowała wnioskująca jako córka. Nadto, wskazała na rażące naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 75 § 1, art. 80 i art. 107 § 4 k.p.a., polegające na wydaniu kwestionowanej decyzji bez uprzedniego prawidłowego przeprowadzenia postępowania dowodowego, w tym w szczególności z uwagi na całkowite pominięcie przy rozstrzygnięciu dowodu z zeznań córki A. P. - M. M., która deklarowała świadczenie usług opiekuńczych na rzecz swego ojca oraz brak odniesienia się w uzasadnieniu decyzji do tego dowodu. Wskazała na rażące naruszenie przepisów art. 28 k.p.a. w związku z art. 102 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej oraz przepisów art. 9 i art. 10 § 1 k.p.a., a także przepisu art. 61 § 4 k.p.a., poprzez nieuznanie jej za stronę postępowania w sprawie umieszczenia jej ojca A. P. w domu pomocy społecznej, pomimo tego, że przedmiotowa decyzja wywołała skutki bezpośrednio jej dotyczące, gdyż w wyniku jej wydania M. M. została częściowo obciążona kosztami pobytu ojca w domu pomocy społecznej w wysokości 250 zł miesięcznie. Wnioskująca zarzuciła również naruszenie art. 132 k.p.a., poprzez wydanie przez organ I instancji decyzji w następstwie odwołania, podczas gdy nie wszystkie strony wniosły odwołanie.