Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie WSA Dariusz Kurkiewicz Asesor WSA Magdalena Dobek - Rak po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 września 2020 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Gminy z dnia 20 września 2017 r., Nr [...] w sprawie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy 1/ stwierdza nieważność § 4 zaskarżonej uchwały oraz załącznika do zaskarżonej uchwały w częściach obejmujących: § 1 pkt 1 lit. a), § 3 ust. 1-2 oraz ust. 4, § 4 ust. 2, § 5 ust. 1-2, ust. 3 lit. a), § 7 ust. 2 pkt 2, 3, 4, 5 i 7, § 10 ust. 1 pkt 4 zdanie drugie i ust. 2, § 11 ust. 3-4, § 12 w całości, 13 ust. 1-6, Rozdział 7 ust. 2 i 3, Rozdział 8 ust. 1, 2/ oddala skargę w pozostałym zakresie.
Prokurator wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę nr XLI/294/217 Rady Gminy z dnia 20 września 2017 r. w sprawie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy, zaskarżając § 4 zaskarżonej uchwały oraz § 1, § 3 ust. 1, 2 i 4, § 4 ust. 2, § 5 ust. 1, 2 i 3 lit. a, § 6 ust. 1 i 2, § 7 ust.2 pkt 2-7, § 10 ust. 1 pkt 4 i ust. 2, § 11 ust.2-4, § 12, § 13 ust.1-6, Rozdział 7 ust. 2 i 3, a także Rozdział 8 ust. 1 Załącznika do zaskarżonej uchwały. Prokurator domagał się stwierdzenia nieważności uchwały w całości.
Zdaniem skarżącego niewłaściwe określenie w § 4 uchwały terminu jej wejścia w życie narusza art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1461) w zw. z § 44 ust. 1 i § 45 ust. 1 w zw. z § 143 załącznika do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 2002r w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2016 r. poz. 283), dalej jako Zasady techniki prawodawczej. Natomiast wskazane przepisy Załącznika do zaskarżonej uchwały (regulamin) naruszają art. 7 i art.94 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713), dalej jako u.s.g., art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2020 r., poz. 1439), dalej jako u.c.p.g., a także § 6, § 11, § 115 i § 118 w zw. z § 143 Zasad techniki prawodawczej.
Zdaniem Prokuratora powtórzenie w § 1 regulaminu treści przepisu upoważniającego art. 4 ust. 2 pkt 1-8 u.c.p.g., a dodatkowo jego modyfikacja stanowi rażące naruszenie prawa. Z kolei poza zakresem ustawowego upoważnienia było zwolnienie w § 3 ust. 2 regulaminu właścicieli nieruchomości niezabudowanych z obowiązku wyposażenia ich w pojemniki służące do gromadzenia odpadów komunalnych, zaś wymóg zapewnienia podmiotowi uprawnionemu odbierającemu odpady komunalne, w tym również odpady zbierane selektywnie, dostępu do pojemników, worków, kontenerów zgodnie z harmonogramem odbioru odpadów, w sposób nie stwarzający zagrożenia dla osób trzecich i ich mienia wkracza w kwestie unormowane w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186 ze zm.) i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422 ze zm.), gdzie zostały uregulowane wymagania dotyczące miejsc na pojemniki do gromadzenia odpadów. Ponadto wymóg zapewnienia dostępu do pojemników sposób nie stwarzający zagrożenia dla osób trzecich i ich mienia wkracza w zakres regulacji objętej przepisami prawa cywilnego dotyczącymi zakazu immisji z art. 144 k.c. Kwestie związane z opróżnianiem pojemników przez właściwą jednostkę, w tym związane z dostępnością tych pojemników, winny być bowiem ewentualnie uregulowane w umowie dotyczącej wywozu odpadów komunalnych.
Prokurator uznał też, że art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. b u.c.p.g. nie uprawnia do określenia obowiązku usuwania z części nieruchomości służących do użytku publicznego wskazanych zanieczyszczeń w sposób niezanieczyszczający jezdni lub ścieżek rowerowych, jak to w uczynił prawodawca gminny w § 4 ust. 2 regulaminu wskazując dodatkowo, że zapis taki wkracza w dziedzinę uregulowaną już w art. 90 lub art. 91 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2019 r., poz. 821), dalej jako k.w. Zdaniem skarżącego art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. c u.c.p.g. nie upoważnia też uchwałodawcy lokalnego do generalnego ograniczenia możliwości mycia pojazdów mechanicznych na własnych nieruchomościach tylko do określonych części pojazdów (nadwozia), podobnie jak nieuprawnione jest ograniczenie napraw poza warsztatami samochodowymi wyłącznie do drobnych napraw, które to sformułowanie przeczy konstytucyjnej zasadzie pewności i określoności prawa (art. 2 Konstytucji RP), naruszając jednocześnie sformułowany w § 6 Zasad techniki prawodawczej wymóg m.in. precyzji tekstu aktu normatywnego, gdyż posługuje się nieokreślonymi prawnie pojęciami.