Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego 1/
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tamara Dziełakowska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Barbara Skrzycka-Pilch Sędzia WSA Jolanta Górska Protokolant Starszy Referent Izabela Adamowicz po rozpoznaniu w dniu 22 września 2009 r. na rozprawie sprawy ze skargi A Spółki z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 11 lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta z dnia 20 kwietnia 2007 r., nr [...], 2/ zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej A Spółki z o.o. z siedzibą w W. kwotę 874 zł (osiemset siedemdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/2

Wnioskiem z dnia 16 listopada 2006 r. spółka A w W. wystąpiła do Prezydenta Miasta o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego dla przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej przy ul. S. [...] w G.

Decyzją Prezydenta Miasta z dnia 20 kwietnia 2007 r., utrzymaną w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, umorzono postępowanie w sprawie na podstawie art. 105 § 1 kpa. W uzasadnieniu rozstrzygnięć organy obu instancji uznały, że planowana inwestycja nie ma charakteru inwestycji celu publicznego.

W zawiązku z powyższym inwestor wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na rozstrzygnięcie organu II instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 2 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 16 ustawy o działach administracji rządowej oraz art. 2 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, jak i art. 1, art. 4 ust. 5 ustawy o łączności, obowiązującej w dacie uchwalania ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym;

- prawa procesowego poprzez naruszenie art. 8 K.p.a. w związku z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji Prezydenta Miasta.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyniku rozpoznania sprawy, wyrokiem z dnia 29 listopada 2007 r. oddalił skargę (sygn. akt II SA/Gd 638/07). W uzasadnieniu Sąd podzielił pogląd zawarty w uzasadnieniu do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 22 listopada 2006 r. (Sygn. akt II SA/Gd 408/05), o tym, że budowa stacji bazowej telefonii komórkowej nie może być uznana za inwestycję celu publicznego. We wskazanym orzeczeniu Sąd uznał, że przeciwne stanowisko naruszałoby unormowania Konstytucji RP oraz innych unormowań, zwłaszcza art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej inwestora Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2009 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku. Sąd drugiej instancji nie podzielił stanowiska Sądu I instancji zaprezentowanego w zaskarżonym rozstrzygnięciu. Przeciwnie, powołując się na szerokie orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz analizę literatury w tym zakresie, uznał za błędną interpretację art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami prowadzącą do konkluzji, iż budowa stacji telefonii komórkowej nie jest inwestycją celu publicznego. Sąd nie podzielił także argumentów Sądu I instancji dotyczących naruszenia norm konstytucyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyniku ponownego rozpoznania sprawy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 190 zd. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ) oznaczanej dalej jako p.p.s.a, sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Oznacza to, że przy ponownym rozpatrywaniu sprawy Sąd I instancji nie może dokonywać oceny prawnej ( interpretacji prawa materialnego lub procesowego ) w sposób odmienny aniżeli dokonał tego Sąd II instancji rozstrzygając uprzednio określone zagadnienie w danej sprawie.

Strona 1/2