Tezy

Art. 39 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ z dniem 24 grudnia 1997 r. został zmieniony w ten sposób, że m.in. roboty budowlane polegające na przebudowie obiektu budowlanego wymagają ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu tylko wtedy, gdy powodują zmianę sposobu zagospodarowania terenu.

Zatem od dnia 24 grudnia 1997 r. nie każda budowa, która według przepisów Prawa budowlanego wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, wymaga także ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta w przedmiocie wznowienia robót budowlanych.

Uzasadnienie strona 1/4

Skarżący Stanisław W. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Wojewody G. z dnia 10 stycznia 1997 r. (...), utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia 3 grudnia 1996 r. (...), którą udzielono Andrzejowi T. pozwolenia na wznowienie robót budowlanych w garażu położonym na zapleczu nieruchomości przy ul. P. 71 w G., polegających na wykonaniu otworu w ścianie od strony ul. B. na wrota wjazdowe zgodnie z dokumentacją stanowiącą załącznik do tej decyzji. Z akt administracyjnych nadesłanych wraz z odpowiedzią na skargę wynika, że zaskarżona decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych:

W dniu 30 lipca 1996 r. Prezydent Miasta G. wydał postanowienie, którym nakazał wstrzymać Andrzejowi T. wykonywanie robót budowlanych w garażu położonym na zapleczu nieruchomości przy ul. P. 71, polegających na wykuciu otworu w ścianie od strony ul. B. Uzasadniając to postanowienie wskazano, że na skutek interwencji właściciela nieruchomości położonej przy ul. B. 6 przeprowadzono oględziny nieruchomości, w wyniku, których stwierdzono, że Andrzej T., który jest użytkownikiem garażu, wykuł bez pozwolenia budowlanego otwór w ścianie na nowe wrota wjazdowe od strony ul. B.

Wskazane postanowienie Wojewoda G., rozpoznając odwołanie Andrzeja T., postanowieniem z dnia 13 września 1996 r. utrzymał w mocy. W dniu 21 października 1996 r. Prezydenta Miasta G., powołując się na art. 51 ust. 1 pkt 2 oraz art. 87 prawa budowlanego, decyzją nakazał Andrzejowi T. przedłożyć do dnia 30 listopada 1996 r. inwentaryzację z orzeczeniem technicznym wykonanych robót budowlanych w przedmiotowym garażu oraz projekt ich dokończenia.

W dniu 12 listopada 1996 r. Andrzej T. złożył w Urzędzie Miasta Inwentaryzację z orzeczeniem technicznym i Projekt konstrukcji nadproża. W takim stanie faktycznym Prezydent Miasta G. wydał decyzję z dnia 3 grudnia 1996 r.

Uzasadniając decyzję z dnia 3 grudnia 1996 r. Prezydent wskazał, że decyzją z dnia 21 października 1996 r. nakazano Andrzejowi T. przedłożyć inwentaryzację wykonanych robót i projekt ich zakończenia oraz, że w dniu 12 listopada 1996 r. Andrzej T. przedłożył wskazane dokumenty. Odwołanie od tej decyzji wniósł Stanisław W. właściciel nieruchomości położonej przy ul. B. 6. W odwołaniu zarzucił jedynie, że decyzja organu została podjęta przed zapoznaniem się z jego odwołaniem od decyzji z dnia 21 października 1996 r. W tym ostatnim odwołaniu twierdził zaś, że dokumentacja, do złożenia której został zobowiązany Andrzej T., nie jest wystarczająca do wydania decyzji o wznowieniu robót budowlanych. Stanisław W. wywodził, iż Andrzej T. może prowadzić roboty budowlane w przedmiotowym garażu jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, która winna być poprzedzona decyzją o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, które z kolei muszą uwzględniać warunki techniczne i interesy osób trzecich. Rozpoznając wskazane odwołanie, Wojewoda Gdański utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, w uzasadnieniu zaś swojej decyzji stwierdził, że procedury prawne określone w art. 50 prawa budowlanego zostały zachowane, oraz że przyjęte rozwiązanie komunikacyjne zostało pozytywnie zaopiniowane przez Wydział Inżynierii Miejskiej Urzędu Miejskiego w G. Wskazał też, że decyzja organu pierwszej instancji została wydana przedwcześnie, gdyż należało wcześniej przesłać odwołanie do organu drugiej instancji, jednakże z uwagi na uchybienie terminu do wniesienia odwołania przez Stanisława W., organ odwoławczy postanowieniem z dnia 7 stycznia 1997 r. stwierdził, iż odwołanie zostało wniesione z uchybieniem terminu.

Strona 1/4