Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Asesor WSA Katarzyna Krzysztofowicz Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Dobroń po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2007 r. na rozprawie sprawy ze skargi K. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 kwietnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oddala skargę.
Wójt Gminy decyzją z dnia 28 listopada 2005 r. ustalił skarżącemu K. P. opłatę z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonych we wsi L. w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w wysokości 16.490,10 zł. Uzasadniając decyzję wskazano, że Rada Gminy 31 października 2003 r. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla części wsi L., w wyniku czego wzrosła wartość nieruchomości nim objętych, gdyż nieruchomości dotychczas przeznaczone na cele rolne zostały przeznaczone na zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Wskazano też, że w uchwalonym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustalono trzydziestoprocentową stawkę służącą do ustalania opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, oraz że biegły rzeczoznawca wartość nieruchomości przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustalił na 9,51 zł za m2. Ponadto powołano się na akty notarialne, które dotyczyły sprzedaży nieruchomości przez skarżącego oraz dokonano obliczeń odnośnie do pięciu działek, których te umowy miały dotyczyć, bez jednakże bliższego objaśnienia poszczególnych pozycji tych obliczeń.
W odwołaniu od decyzji Wójta skarżący zarzucił, że nie zastosowano do rozpoznania sprawy przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, mimo że opłata z tytułu zrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, czyli renta planistyczna, jest niepodatkową należnością budżetu jednostki samorządu terytorialnego i w związku z tym spełnia warunek określony w art. 2 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Konsekwencją tego uchybienia było zaś, jak to zarzucono w odwołaniu, niedoręczenie stronie postanowienia o wszczęciu postępowania, brak zawiadomienia strony o przyczynach niezałatwienia sprawy w ustawowym terminie, brak wyznaczenia stronie terminu do zapoznania się z materiałem dowodowym, oraz brak wyznaczenia stronie terminu do złożenia wniosków dowodowych.
Ponadto w odwołaniu zarzucono naruszenie szeregu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 7, art. 10 § 1, art. 77 § 1 i art. 89 § 2), przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami (art. 154 ust. 2 i 3 ) i przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (§ 4 ust. 3 i § 36 ust. 1, 2 i 6), które doprowadziło do wadliwego ustalenia wartości nieruchomości, których dotyczy sprawa.
Rozpoznając odwołanie skarżącego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku decyzją z dnia 27 kwietnia 2006 r. uchyliło decyzję Wójta Gminy i przekazało mu sprawę do ponownego rozpatrzenia. Z uzasadnienia decyzji organu odwoławczego wynika, iż organ ten uznał za trafne zarzuty odwołania dotyczące naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. SKO stwierdziło, że organ pierwszej instancji nie rozpatrzył w całości w sposób wyczerpujący zebranego materiału dowodowego, czym naruszył art. 77 § 1 k.p.a. Ponadto uzasadnienie jego decyzji nie odpowiadało warunkom określonym w art. 107 § 3 k.p.a. Jak wskazano, było bardzo lakoniczne, pozbawione jakiejkolwiek analizy operatu szacunkowego i ustosunkowania się do wniosków dowodowych skarżącego. Organ odwoławczy zwrócił przy tym uwagę na znaczenie dowodowe operatu szacunkowego i obowiązki w zakresie postępowania dowodowego organu administracji publicznej, w tym obowiązek przeprowadzenia rozprawy, gdy jest to potrzebne dla wyjaśnienia sprawy przy udziale biegłych. W ocenie SKO naruszono także art. 10 § 1 k.p.a. Ponadto organ odwoławczy podzielił zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia art. 154 ust. 2 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami i w związku z tym wskazał, że poprzednio obowiązujący dla nieruchomości, o które chodzi w sprawie, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego utracił moc prawną z końcem 2002 r., co powoduje, że wartość nieruchomości przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego winna być określona w oparciu o faktyczny sposób ich wykorzystania, a nie, jak przyjęto w wycenie rzeczoznawcy, w oparciu o poprzednio obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. SKO dostrzegło też niewskazane w odwołaniu naruszenie ustawy o gospodarce nieruchomościami, mianowicie naruszenie art. 156 ust. 3 tej ustawy, gdyż wykorzystane w sprawie operaty szacunkowe zostały sporządzone 27 grudnia 2004 r.