Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Jędrkowiak Sędziowie NSA Andrzej Przybielski (spr.) WSA Janina Guść Protokolant: Barbara Kroczak po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi P. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 29 maja 2001 r. Nr [...] w przedmiocie uprawnień kombatanckich uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych dnia 31 stycznia 2001 r., Nr [...] i zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego P. K. 10 zł. (dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania. Sygn. akt IISA/Gd 820/04 U z a s a d n i e n i e Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku decyzją z dnia 30 września 2004r. uchyliło decyzję Burmistrza Miasta Rumi z dnia 12 grudnia 2003 r. ustalającą dla K. S. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podał, że organ I instancji ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z infrastrukturą techniczną na działce nr 79/4 obręb 19, położonej w Rumi przy ul. Sobieskiego. Odwołanie od niniejszej decyzji złożyło Przedsiębiorstwo Usługowe "International Success" Spółka z o.o. w Rumi, wnosząc o uchylenie decyzji w całości lub stwierdzenie jej nieważności. Następnie organ II instancji wskazał, że rozpatrując sprawę w dniu 22 lipca 2004 r. uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Rozpatrując sprawę Kolegium pominęło fakt, iż z dniem 11 lipca 2003 r. utraciła moc ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym i weszła w życie ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i organ odwoławczy winien rozpatrzyć sprawę na podstawie nowej ustawy. Z uwagi na konieczność weryfikacji decyzji SKO z dnia 22 lipca 2004 r. w dniu 13 września 2004 r. organ ten wszczął postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności niniejszej decyzji. W konsekwencji decyzją z dnia 30 września 2004 r. stwierdzono nieważność decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 22 lipca 2004 r. Wobec powyższego koniecznym stało się ponowne rozpatrzenie odwołania Spółki "International Success" od decyzji Burmistrza Miasta Rumi z dnia 12 grudnia 2003 r. Rozpatrując ponownie niniejsze odwołanie organ II instancji wskazał, że zgodnie z art. 86 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy wymaga zmiana sposobu zagospodarowania terenu polegająca między innymi na budowie obiektu budowlanego lub jego części, jeżeli na terenie tym obowiązuje plan uchwalony przed dniem 1 stycznia 1995 r. W dniu wydania zaskarżonej decyzji na terenie planowanej inwestycji obowiązywał miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta Rumi, zatwierdzony uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w Rumi z dnia 29 marca 1990 r., w związku z czym jego przepisy stanowiły podstawę rozstrzygnięcia sprawy. Następnie organ odwoławczy podał, że z dniem 1 stycznia 2004 r. powołany wyżej plan utracił moc w związku z treścią art. 67 ust. 1a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, a więc w chwili obecnej plan ten już nie obowiązuje, co Kolegium obowiązane jest uwzględnić w postępowaniu odwoławczym (organ załatwia sprawę w zasadzie na podstawie aktualnego stanu prawnego). Organ II instancji stwierdził, że w takim przypadku następuje zmiana trybu ustalania warunków zabudowy. Zastosowanie znajduje tryb określony w art. 59 - 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Koniecznym jest dokonanie szeregu uzgodnień z właściwymi organami administracji publicznej, zweryfikowanie planowanej inwestycji w świetle warunków określonych przez art. 61 ust. 1 cytowanej ustawy. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Przedsiębiorstwo Usługowe "International Success" Spółka z o.o. w Rumi zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy. Powołując się na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. W uzasadnieniu skargi skarżąca podała, że przedmiotowa decyzja została wydana jednocześnie z decyzją z dnia 30 września 2004 r. o stwierdzeniu nieważności decyzji SKO w Gdańsku z dnia 22 lipca 2004 r. Zdaniem skarżącej wydaje się to nieprawidłowe, gdyż należało poczekać na ewentualny jej wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy o stwierdzeniu nieważności. Nadto skarżąca zarzuciła, że SKO nie rozpoznało złożonego odwołania. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że powodem uchylenia decyzji Burmistrza Miasta Rumi były nie okoliczności wskazane przez skarżącą w odwołaniu, lecz wyłącznie wcześniejsze błędy popełnione przez samo Kolegium. Decyzja winna zawierać ustosunkowanie się do zarzutów podniesionych w odwołaniu i tylko ocena w tym zakresie może powodować przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Jednocześnie organ odwoławczy podał, że z uwagi na zmianę trybu ustalania warunków zabudowy i zagospodarowania terenu i związaną z tym konieczność przeprowadzenia całego postępowania powtórnie, bezprzedmiotowym było rozpatrywanie zarzutów skarżącej. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga jest niezasadna, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa w sposób, który mógłby mieć wpływ na wynik sprawy. Zgodnie z art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części. W przedmiotowej sprawie organ odwoławczy prawidłowo uznał, że wobec utraty mocy obowiązującej miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Rumi zastosowanie w sprawie winien mieć tryb określony przepisami art. 59 - 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie bowiem z art. 87 ust. 3 cytowanej ustawy, obowiązujące w dniu jej wejścia w życie miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. zachowują moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 r. Oznacza to, iż zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości, co stanowi przesłankę uzasadniającą uchylenie decyzji organu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Organ II instancji może bowiem przeprowadzić jedynie uzupełniające postępowanie dowodowe (art. 136 k.p.a.). Postępowania dowodowego, które należało przeprowadzić w niniejszej sprawie nie można uznać za postępowanie uzupełniające. Dlatego brak ustosunkowania się do zarzutów odwołania nie ma wpływu na wynik sprawy. Zgodnie z art. 157 § 1 k.p.a. w przypadku, gdy decyzja została wydana przez samorządowe kolegium odwoławcze ten organ jest właściwy do stwierdzenia nieważności wydanej przez siebie decyzji. Jednocześnie jak wynika z art. 127 § 3 k.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. W myśl zaś art. 16 § 1 k.p.a. decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji są ostateczne. Jak wynika z przedstawionych wyżej przepisów decyzja stwierdzająca nieważność decyzji samorządowego kolegium odwoławczego jest decyzją ostateczną, gdyż nie przysługuje od niej odwołanie. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie jest odwołaniem, lecz innego rodzaju środkiem zaskarżenia. Wobec tego skoro decyzja wydana przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku w dniu 30 września 2004 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji tego organu z dnia 22 lipca 2004 r. była decyzją ostateczną, to organ ten mógł tego samego dnia wydać decyzję, stanowiącą przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie. Mając powyższe na względzie Sąd na mocy art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.
Decyzją z dnia 31 stycznia 2001r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jedn. Dz.U. z 1997 r., Nr 142. poz. 950 ze zm. ) umorzył postępowanie administracyjne w sprawie z wniosku P. K. o przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu określonego w art. 4 ust. 1 pkt 3 lit b ustawy. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że zgodnie z art. 22 ust. 3 cyt. ustawy o kombatantach (....) wnioski o przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułów określonych w art. 1 -4, z zastrzeżeniem ust. 4 mogły być kierowane, w trybie, o którym mowa w ust. 1, do dnia 31 grudnia 1998r. dla osób zamieszkałych na stale w Polsce, a do dnia 31 grudnia 1999r. dla osób zamieszkałych poza granicami Polski.
Skarżący zamieszkały w kraju złożył wniosek po upływie tego terminu prawa materialnego. Uchybienie to powoduje bezskuteczność czynności strony o wszczęcie postępowania administracyjnego, co uzasadniało rozstrzygnięcie sprawy na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.
W wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy P. K., kwestionując zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, powoływał się również na to, że jego wniosek o przyznanie uprawnień kombatanckich został rozpatrzony ze znacznym opóźnieniem, tj. po upływie 7 miesięcy od dnia jego złożenia.
Nie uwzględniając argumentów odwołania Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w dniu 29 maja 2001 r. podzielając w całości faktyczne i prawne podstawy rozstrzygnięcia. Organ wskazał w szczególności, że P. K. nie przedstawił dowodu potwierdzającego, że jego wniosek został złożony w ustawowym terminie, tj. do dnia 31 grudnia 1998r.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego P. K. poza przedstawieniem stanu faktycznego sprawy, ponowił zarzuty odwołania.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie będąc związany granicami skargi (porównaj art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz. 1270), zważył co następuje:
Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2003 r.. sygn. akt SK 4/02 - Dz.U. z 2003r., Nr 72. poz. 658. Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 1997r., Nr 142. poz. 950 ze zm.) z art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis ten straci! moc z dniem 29 kwietnia 2003r.
Stosownie do art. 145 a § 1 k.p.a. można żądać wznowienia postępowania w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. W sytuacji takiej skargę o wznowienie wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (por. § 1 art. 145 a k.p.a.).Dotyczy to wniosku o wznowienie postępowania wniesionego do urzędu. Termin ten nie dotyczy Sądu.