Skarga Instytutu (...) w W. na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie zwolnienia z obowiązku uiszczenia opłaty za użytkowanie wieczyste i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 oraz art. 29 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w L. , a także
Tezy

Przepis art. 18a dodany ustawą z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych /Dz.U. nr 75 poz. 467/ w ustawie z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych /Dz.U. 1991 nr 44 poz. 194 ze zm./ nie zawiera uprawnienia dla organów administracji publicznej do orzekania w drodze decyzji o zwolnieniu jednostek badawczo-rozwojowych z opłat za użytkowanie wieczyste gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy.

Zwolnienie z opłat za użytkowanie wieczyste jednostek badawczo-rozwojowych następuje z mocy prawa.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Instytutu (...) w W. na decyzję Wojewody (...) z dnia 31 października 1997 r. w przedmiocie zwolnienia z obowiązku uiszczenia opłaty za użytkowanie wieczyste i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 oraz art. 29 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w L. z dnia 24 września 1997 r., a także - zgodnie z art. 55 ust. 1 tej ustawy - zasądził od Wojewody (...) na rzecz skarżącego trzydzieści złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/2

Kierownik Urzędu Rejonowego w L. decyzją z dnia 24 września 1997 r., powołując się na art. 18a ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych /Dz.U. 1991 nr 44 poz. 194 ze zm./ oraz art. 104 Kpa, zwolnił Instytut (...) w W. od 1998 r. z opłat z tytułu użytkowania wieczystego działki nr 141/1 o powierzchni 2,3518 ha, położonej w obrębie 4 miasta L. W uzasadnieniu decyzji Kierownik Urzędu Rejonowego stwierdził, że Instytut działa na podstawie ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych, a na działce wymienionej w sentencji decyzji znajdują się budynki i urządzenia służące do jego statutowej działalności. W takiej sytuacji zgodnie z art. 18a ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych Instytut jest zwolniony z opłat z tytułu użytkowania wieczystego.

W odwołaniu od tej decyzji Instytut (...) w W. zakwestionował oznaczenie terminu zwolnienia z opłat za użytkowanie wieczyste. Instytut twierdził, że ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych /Dz.U. nr 75 poz. 467/, która dodała art. 18a do ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych, weszła w życie w lipcu 1997 r. i od tego terminu należałoby liczyć zwolnienie z opłat za użytkowanie wieczyste.

Rozpoznając odwołanie, Wojewoda (...) decyzją z dnia 31 października 1997 r. nr G.I. 7224/82/97 utrzymał w mocy decyzje organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z par. 27 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 72 poz. 311 ze zm./ opłata roczna za użytkowanie wieczyste płatna jest z góry do dnia 31 marca każdego roku, chyba że strony uzgodnią inny termin, Instytut opłatę roczną uiścił w dwóch ratach: pierwszą w dniu 30 kwietnia 1997 r. i drugą w dniu 30 czerwca 1997 r., natomiast zwolnienie jednostek badawczo-rozwojowych z opłat za użytkowanie wieczyste nastąpiło z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych, czyli z dniem 29 lipca 1997 r. Następnie organ odwoławczy stwierdził, iż uwzględniając te okoliczności oraz fakt, że obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości zwrotu dokonanych opłat rocznych, zasadne było utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji.

W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego na opisaną decyzję Wojewody (...) Instytut (...) w W. wysunął argumenty jak w odwołaniu, twierdząc dodatkowo, iż wniesiona opłata za użytkowanie wieczyste za pół roku jest świadczeniem nienależnym.

W odpowiedzi na skargę, podtrzymując dotychczasowe argumenty, wniesiono o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wychodząc poza granice skargi, do czego Naczelny Sąd Administracyjny jest uprawniony na podstawie art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji są dotknięte wadą nieważności.

Strona 1/2