Decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji może być skierowana do podmiotu, który był uprawniony do żądania wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji. Decyzja taka nie może być natomiast skierowana do podmiotu, który nie jest stroną w sprawie. Wówczas bowiem organ jest zobowiązany podjąć decyzję o odmowie wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji.
Decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji, podjętą na skutek żądania podmiotu, który nie jest stroną w sprawie, należy wobec tego uznać za dotkniętą wadą nieważności określoną w art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 23 września 1999 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zezwolenia na wykonywanie krajowego zarobkowego przewozu osób - stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 3 sierpnia 1999 r. (...).
Skarżące Przedsiębiorstwo Państwowej Komunikacji Samochodowej w S. wniosło skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 23 września 1999 r. (...), którą organ ten utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia 3 sierpnia 1999 r. (...) o odmowie stwierdzenia nieważności zezwoleń Starosty S. z dnia 27 kwietnia 1999 r. nr 2-99 i 3-99 udzielonych Przedsiębiorstwu Samochodowemu RAMI spółka cywilna w G. na obsługę linii komunikacyjnych G.- D.- S. oraz G.- Ż.-S.
Z akt administracyjnych wynika, iż skarżące Przedsiębiorstwo w dniu 28 czerwca 1999 r. złożyło podanie zawierające żądanie stwierdzenia na podstawie art. 156 par. 1 pkt 1 i 2 Kpa nieważności wskazanych zezwoleń. Uzasadniając żądanie skarżące Przedsiębiorstwo twierdziło, iż naruszono przepisy dotyczące koordynacji rozkładów jazdy. Powołując się na tą okoliczność skarżące Przedsiębiorstwo twierdziło, iż naruszony został jego interes prawny. W późniejszym piśmie - z dnia 28 lipca 1999 r. - skarżące Przedsiębiorstwo podniosło też zarzut naruszenia przepisów dotyczących właściwości organów - twierdziło, iż organem właściwym jest Samorząd Województwa. Ponadto w innym piśmie z dnia 28 lipca 1999 r. skarżące Przedsiębiorstwo wywodziło, iż "nie było uzasadnienia do rozszerzenia komunikacji na tej trasie ponieważ wnioski samorządów i mieszkańców były przez PPKS uwzględniane w pełnym zakresie". Wskazano przy tym, że wydanie zezwoleń na przewóz osób na najbardziej rentownych liniach pogorszyło sytuację ekonomiczną skarżącego Przedsiębiorstwa.
Rozpoznając wskazany wniosek Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia 3 sierpnia 1999 r. odmówiło stwierdzenia nieważności zezwolenia, wskazując, iż brak jest ku temu podstaw. Zauważono przy tym, iż w postępowaniu o wydanie zezwolenia popełniono uchybienia dotyczące koordynacji rozkładów jazdy, które nie stanowią rażącego naruszenia prawa.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżące Przedsiębiorstwo polemizowało z przyjętą przez Kolegium tezą, iż w postępowaniu dotyczącym wydania zezwolenia nie naruszono rażąco prawa. Wskazano przy tym na występujące, zdaniem skarżącego, uchybienia takie, jak:
- brak opinii organizacji przewoźników,
- wydanie zezwolenia bez zgody, a nawet przy zdecydowanym sprzeciwie niektórych gmin leżących na trasie linii,
- brak uzgodnionych przystanków na trasie,
- odchylenia w wykonywaniu rozkładu jazdy przez firmę RAMI w stosunku do rozkładu integralnego z zezwoleniem,
- nie realizowanie rozkładu jazdy przez firmę RAMI w soboty i niedziele,
- obietnica uruchomienia przez firm RAMI komunikacji do miejscowości, które dotychczas nie posiadały połączeń komunikacyjnych,
- zatwierdzanie godzin odjazdów tuż przed funkcjonującymi od wielu lat odjazdami PPKS i z cenami nieco niższymi od cen PPKS,
- nie uwzględnienie, iż PPKS realizował wszystkie wnioski gmin. Rozpoznając wskazany wniosek Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku podjęło zaskarżoną decyzję, w uzasadnieniu której odpowiedziało na postawione zarzuty.