Związki pomiędzy ustawą z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ a ustawą z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu - Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ - a w szczególności geneza i cel powołania instytucji gwarantowanego zasiłku okresowego /art. 4 pkt 8 ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz zmianie niektórych ustaw - Dz.U. nr 147 poz. 687/ nie zezwalają na różną wykładnię pojęcia "osoba samotnie wychowująca dziecko" w obu ustawach i nie zezwalają też na przyjęcie aby w stosunku do takiej osoby, w istocie zdefiniowanej w art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./, mogły funkcjonować ograniczenia z art. 4 ust. 1 w zw. z art. 2a ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej - prowadzące do pozbawienia jej prawa do gwarantowanego zasiłku okresowego - tylko z tej przyczyny, że mimo, iż jest stanu wolnego zamieszkuje ona z innymi osobami.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2001 r. sprawy ze skargi Beaty T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 6 września 1999 r.(...) w przedmiocie gwarantowanego zasiłku okresowego z pomocy społecznej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w M. z dnia 22 lipca 1999 r. (...).
Zaskarżoną do Sądu administracyjnego decyzją Kolegium utrzymało w mocy decyzję Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w M. z dnia 22 lipca 1999 r.(...), którą odmówiono Beacie T. przyznania gwarantowanego zasiłku okresowego. Podzieliło ono podstawy decyzji organu I instancji sprowadzające się do ustalenia, że skoro adresatka decyzji wraz z córką zamieszkuje wspólnie z ojcem, siostrą i jej dzieckiem, to nie jest osobą samotnie wychowującą dziecko, w rozumieniu art. 31 ust 4a ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm. - dalej ustawa o pomocy społecznej/. Kolegium powoływało się dodatkowo na ustawową definicję pojęcia "osoba samotnie wychowująca dziecko" z art. 2a ust. 1 pkt 1a tejże ustawy i płynącego z tego wniosku, że już sam fakt ponoszenia przez wszystkich wspólnie zamieszkujących członków rodziny kosztów utrzymania mieszkania wyklucza przyjęcie, aby odwołująca była osobą spełniającą wymogi tej definicji.
Beata T. skargę oparła na zarzucie naruszenia przepisu przyjętego za podstawę prawną zaskarżonej decyzji. Choć zarzutu dosłownie tak nie formułowała /nie wymieniała art. 31 ust. 4a w zw. z art. 2a ust. 1 pkt 1a ustawy o pomocy społecznej/, to jego postawienie jest oczywiste - skoro twierdziła, iż winna być uznana za osobę samotnie wychowującą dziecko urodzone 6 lutego 1998 r., bowiem jest osobą niezamężną. Dalej w skardze przedstawiała sytuację materialną własną, swego dziecka i pozostałych członków rodziny, z którymi mieszka w jednym lokalu. Ona pozbawiona jest jakichkolwiek dochodów, jest bezrobotną, a prawo do zasiłku dla bezrobotnych utraciła z dniem 6 czerwca 1999 r., Ojciec alimentuje dziecko kwotami po 100-120 zł miesięcznie. Jedynym dochodem jej ojca jest zasiłek dla bezrobotnych w kwocie 415,75 zł. Siostra również nie pracuje i otrzymuje na utrzymanie swego dziecka od jego ojca alimenty po 200 zł miesięcznie. W końcowej części skargi wracała do podniesionego zarzutu stawiając pytanie - czy do tego żeby została uznana za osobę samotnie wychowującą dziecko ojciec powinien wyrzucić ją z dzieckiem z mieszkania? Kolegium odwołując się do podstaw zaskarżonej decyzji wniosło o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zapadły bowiem z naruszeniem art. 31 ust. 4a w zw. z art. 2a ust. 1 pkt 1a ustawy o pomocy społecznej. Naruszenie to polega na błędnej wykładni pojęcia "osoba samotnie wychowująca dziecko" przez przyjęcie, że przymiot samotności traci się poprzez wspólne zamieszkiwanie i wspólne prowadzenie gospodarstwa domowego z innymi osobami niż współmałżonek, składającymi się na rodzinę zdefiniowaną przez ustawodawcę w art. 2a ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej.