Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Gorski (spr.) Sędziowie WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Asesor WSA Krzysztof Gruszecki Protokolant Anna Zegan po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi K. S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 17 lipca 2002 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia 17 lipca 2002 r. nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy decyzje Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia 10 czerwca 2002 r. nr [...] o nie stwierdzeniu choroby zawodowej narządu głosu u K. S. Podstawą prawną decyzji z dnia 17 lipca 2002 r. był art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tj. Dz.U. z 1989 r. Nr 90, poz. 575 ze zm.), § 10 ust. 1 rozporządzenia RM z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (D.z.U. nr 65, poz. 294 ze zm.) oraz art. 138 § 1, ust. 1 k.p.a.
Sprawa choroby zawodowej K. S. była przedmiotem powtórnego rozpatrywania przez organy po wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 28 listopada 2001 r. sygn. akt II SA/Gd 276/00. Wyrok ten uchylił poprzednie decyzje w sprawie choroby zawodowej i nakazał organowi administracyjnemu uzupełnienie materiału dowodowego w celu wyjaśnienia, kiedy, z jakiej przyczyny i na podstawie, jakiej dokumentacji medycznej, K. S. korzystała z urlopu na podratowanie zdrowia w latach 1980/81.
W dniu 14 lutego 2002 r. starszy instruktor pracy PSSE w C. przeprowadził wywiad środowiskowy w Zespole Szkół Zawodowych nr [...] w C. Organ I instancji otrzymał również dokładne dane na temat okresów zatrudnienia K. S. z [...] Urzędu Wojewódzkiego Biura Dyrektora Generalnego w B. oraz Zespołu Szkół Zawodowych nr [...] w C. Powiatowy Inspektor Sanitarny zwrócił się również do skarżącej o dostarczenie posiadanej dokumentacji medycznej i złożenie wyjaśnień w sprawie. W dniu 8 maja 2002 r. PPIS wystąpił do Instytutu Medycyny Pracy w Ł. o szerszą opinię dotyczącą orzeczenia nr [...] z dnia 21 września 1999 r., które rozpoznało u K. S. przewlekły nieżyt krtani z zaburzeniami głosu typu dysfonii hiperfunkcjonalnej i wniosek; brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu głosu. W piśmie z dnia 20 maja 2002 r. Instytut Medycyny Pracy w Ł. wyjaśnił, że po analizie dostarczonej dokumentacji i wyników badania konsultacyjnego z dnia 6 lipca 1999 r. nie ma podstaw do weryfikacji wydanego w sprawie orzeczenia. Badania nie wykazały u K. S. zmian organicznych w postaci guzków głosowych, zmian przerostowych bądź cech niedowładu fałdów głosowych, które są charakterystyczne dla następstw nadmiernego obciążenia narządu głosu i uzasadniają rozpoznanie choroby zawodowej. Stwierdzony u badanej, przewlekły prosty nieżyt krtani, zaburzenia czynnościowe głosu (nadmierne napięcie fałdów głosowych, hiperfunkcja fałdów przedsionkowych), zwarcie fonacyjne pełne, nie uzasadniają rozpoznania choroby zawodowej, ponieważ nie są wymienione w obowiązującym wykazie chorób zawodowych. Zaburzenia głosu w postaci dysfonii hiperfunkcjonalnej są często spotykane u nauczycieli stąd określa się je jako dysfonie zawodowe, co jednak nie jest równoznaczne z rozpoznaniem choroby zawodowej. Zaburzenia głosu czynnościowe mogą być spowodowane wieloma przyczynami ( np. wzmożonym napięciem nerwowym, stresem, złą techniką emisji głosu, zaburzeniami hormonalnymi). Według opinii IMP w Ł. podstawą do rozpoznania choroby zawodowej są zmiany organiczne krtani niepoddające się leczeniu, co nie zostało wykazane u K. S. Poza tym, K. S. w ostatnich 11 latach pracy zawodowej z racji pełnionych funkcji nie była narażona na nadmierne obciążenie narządu głosu. Brak jest dokumentacji lekarskiej potwierdzającej leczenie K. S. z powodu zaburzeń głosu. Urlop dla podratowania zdrowia w wymiarze 8 miesięcy, z którego korzystała K. S. może być udzielony z różnych przyczyn, np. choroby narządu ruchu, tarczycy, stanu pooperacyjnego lub z ogólnego stanu zdrowia. W niniejszej sprawie przyczyna udzielenia urlopu dla podratowania zdrowia nie została wyjaśniona ze względu na brak odpowiedniej dokumentacji medycznej. K. S. mimo kilkakrotnych wezwań nie stawiła się przed organem rozpatrującym sprawę ani nie dostarczyła dodatkowej dokumentacji medycznej. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny, biorąc pod uwagę w/w okoliczności wydał decyzję z dnia 10 czerwca 2002 r., w której nie stwierdził u K. S. choroby zawodowej. K. S. odwołała się do Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego. Organ II instancji utrzymał w mocy decyzje PPIS. Organ odwoławczy stwierdził, że wywiad środowiskowy, uzupełnienie opinii lekarskich oraz inne dokumenty zgromadzone w sprawie upoważniają do wydania orzeczenia, że schorzenia stwierdzone u K. S. nie mają związku z wykonywaniem pracy zawodowej i nie stanowią choroby zawodowej. Brak ustaleń, co do przyczyn udzielenia urlopu dla podratowania zdrowia, wynika z obiektywnych przyczyn (brak zachowanych dokumentów). Zarzut o nie przeprowadzeniu dodatkowych badań podniesiony w odwołaniu także nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż lekarz uzupełniający orzeczenie nr [...] uznał, że nie ma potrzeby dokonywania dodatkowych badań w kontekście trzech podobnie brzmiących opinii lekarskich. Decyzję organu II instancji zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku K. S., domagając się jej uchylenia. Skarżąca zarzucała organowi administracyjnemu, że nie rozpatrzył wyczerpująco sprawy, nie podjął czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego a tym samym przy wydawaniu decyzji naruszył art. 7, art. 8, art. 10, art. 12, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a.