Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janina Guść Sędziowie: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2012 r. na rozprawie sprawy ze skargi H. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 stycznia 2012 r., nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie warunków zabudowy oddala skargę.
Ostateczną decyzją z dnia 9 czerwca 2010 roku, nr [...], Wójt Gminy ustalił dla F. K., J. K. i J. K. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbudowie (o część usługową - pokoje pod wynajem) oraz przebudowie istniejącego budynku letniskowego, położonego na działce nr [...] w miejscowości P., gmina U.
We wniosku z dnia 12 września 2011 roku o stwierdzenie nieważności ww. decyzji, złożonym w oparciu o art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 roku, nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej jako k.p.a.), B. R. i H. K. zarzuciły, iż ww. decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa w oparciu o nieprawdziwe fakty, które nie istnieją, oraz przyjęcie do analizy nieprawidłowych przesłanek. Podniosły, że teren objęty wnioskiem stanowi działkę zabudowaną domem letniskowym z dachem pokrytym bardzo skorodowanym eternitem. Teren inwestycji nigdy nie miał wjazdu na posesję, a pojazdy są pozostawiane na terenie bezprawnie urządzonego parkingu na drodze gminnej. W rzeczywistości nie jest możliwe zapewnienie miejsc postojowych dla obsługi projektowanej inwestycji ze względu na wielkość działki nawet przy obecnej zabudowie, brak wjazdu na posesję oraz rosnący pośrodku działki ponad dwudziestoletni modrzew. Nie jest także możliwe harmonijne powiązanie górnej krawędzi ściany z istniejącym dachem - z uwagi na kształt, wielkość i wysoki kąt nachylenia aktualnego, eternitowego dachu. Nie jest ponadto możliwe wykonanie głównej kalenicy o wysokości maksymalnej 7,8 m. Zdaniem wnioskodawczyń, do analizy urbanistycznej przyjęto nieprawidłowe przesłanki. Polegały one na uwzględnieniu danych dotyczących obiektów znacząco oddalonych, położonych na terenie objętym planem zagospodarowania przestrzennego, co pozwoliło na ustalenie wyższych parametrów budowy i rozbudowy. Uwzględniono wskaźnik powierzchni zabudowy do 20,5 %, mimo że wielkość działki na to nie zezwala. Przyjęto szerokość elewacji frontowej do 12 m, mimo że nie ma wjazdu na działkę i nie wiadomo, z której strony jest elewacja frontowa. Przyjęto ponadto wysokość kalenicy do 7,8 m, mimo że nie ustalono warunków wybudowania nowego dachu i rozebrania eternitowego o wysokości ok. 7 m. Gdyby przyjęto zgodne z prawem kryteria, zdaniem wnioskodawczyń, niemożliwe byłoby wydanie decyzji umożliwiającej budowę pensjonatu o charakterze usługowym z ww. powodów.
Decyzją z dnia 9 listopada 2011 roku, nr [...], wydaną na podstawie art. 157 § 1 i 2 i art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., Samorządowe Kolegium Odwoławcze odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 9 czerwca 2010 roku.
W uzasadnieniu decyzji Kolegium wyjaśniło, że rozpoznając sprawę stwierdzenia nieważności decyzji bada zgodność wydanego przez organ administracji publicznej rozstrzygnięcia z przepisami prawa obowiązującymi w dacie wydania tego rozstrzygnięcia z uwzględnieniem materiału dowodowego zgromadzonego przez organ pierwszej instancji. Ewentualne nieprawidłowości w zebraniu materiału dowodowego mogą przy tym mieć jedynie wpływ na ocenę przez Kolegium zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z przepisami procesowymi, tj. art. 7 i art. 80 k.p.a. Kolegium wyjaśniło, iż naruszenie związane z błędnym ustaleniem granic obszaru analizowanego, wskaźników i pozostałych parametrów z wzorcami istniejącej zabudowy nie przesądza jeszcze o wydaniu decyzji o warunkach zabudowy z rażącym naruszeniem prawa, albowiem dotyczy ono postępowania dowodowego i dla ustalenia ewentualnego wpływu takiego uchybienia na wynik postępowania administracyjnego wymagane byłoby przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego. To zaś nie jest do pogodzenia z istotą postępowania nieważnościowego. Postępowanie nieważnościowe nie jest bowiem postępowaniem "w trzeciej instancji", a Kolegium nie rozpatruje kolejny raz tej sprawy merytorycznie, gdyż ocena sprawy ograniczona jest do weryfikacji niezgodności decyzji z przepisami prawa.