Opłata z art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym bez wątpienia nie ma charakteru cywilnoprawnego, lecz publicznoprawny.
Nie ma nadto wątpliwości, że wójt, burmistrz czy prezydent miasta, zobowiązani do pobierania jednorazowej opłaty, określonej w art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, w rozumieniu art. 13 par. 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej są organami podatkowymi.
A. H. w pracy pt. "Świadczenia, do których stosuje się Ordynację podatkową" wyraził pogląd, że "Dominujące cechy podatku zauważyć też można na przykład (...) w wprowadzonej art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem lub zmianą planu zagospodarowania przestrzennego" /"Księga Jubileuszowa Profesora Marka Markiewicza", Oficyna Wydawnicza "UNIMEX", Wrocław 2001, str. 260/.
Reasumując, Sąd administracyjny uznał, że do opłaty, o jakiej mowa w art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej.
Decyzje organów obu instancji, wydane z pominięciem przepisów Ordynacji podatkowej nie pozwalają Sądowi na dokonanie kontroli ich zgodności z prawem.
Mając na uwadze wyżej wskazane względy Sąd administracyjny na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił decyzje organów obu instancji, a o kosztach postępowania orzekł na zasadzie art. 55 ust. 1 tej ustawy.