W konkluzji wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.
W uzasadnieniu skarżące Zgromadzenie wskazało, co następuje:
Strona skarżąca podnosi zarzut przedawnienia prawa do dokonania wymiaru przedmiotowej opłaty - wydania decyzji ustalającej zobowiązanie w tym zakresie, ponieważ decyzja ostatecznie ustalająca wymiar zobowiązania z tytułu tzw. "renty planistycznej" została doręczona po upływie 3 lat od końca roku podatkowego, w którym powstało zdarzenie powodujące zobowiązanie do zapłaty z tytułu "renty planistycznej".
"ZDŚ" zbyło przedmiotową nieruchomość aktem notarialnym (...) z dnia 5 czerwca 1997 r.
Ustawodawca nie zajął jednoznacznego stanowiska, co do charakteru opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.
Zgodnie z art. 6 ustawy Ordynacja podatkowa podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarby Państwa lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej /definicja zobowiązania podatkowego zawarta jest w art. 5 ustawy Ordynacja podatkowa/.
Spośród podatków majątkowych można wyróżnić grupę podatków i opłat od wzrostu wartości majątku, gdzie opodatkowaniu podlega wzrost wartości określonych przedmiotów majątkowych, np. gruntów.
Doktryna prawa podatkowego rozróżnia pojęcie podatku oraz opłaty, jako daniny publicznej posiadającej wszystkie cechy podatku, poza jedną - opłata, w przeciwieństwie do nieodpłatnego podatku, jest daniną odpłatną.
"Oznacza to, że w zamian za świadczenie pieniężne, wnoszący je podmiot otrzymuje od związku publicznoprawnego /gminy/ świadczenie wzajemne" /vide: B. Brzeziński; Prawo podatkowe; zarys wykładu; Toruń 1995; str. 19 oraz wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 1992 r. III SA 709/92 - Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1993 nr 4 poz. 62/. Zgodnie z treścią art. 2 par. 1 ustawy Ordynacja podatkowa ma zastosowanie do "podatków, opłat oraz innych nie podatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego". Nadto, zgodnie z art. 3 pkt 2 ww. ustawy, za przepisy prawa podatkowego uznaje się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz nie podatkowych należności budżetowych.
Ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r. /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139/ "nie zawiera expressis verbis sformułowanego zapisu, że pobieranie od właścicieli nieruchomości opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości stanowi dochód gminy w rozumieniu art. 54 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./. Jednakże zawarte w ust. 3 art. 36 komentowanej ustawy sformułowanie, że opłaty te pobiera wójt, burmistrz, prezydent miasta należy interpretować w ten sposób, że pobranie opłat następuje nie na rzecz wymienionych podmiotów, lecz na rzecz gminny i de facto są to dochody gminy" /vide: ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym pod red. R. Hauser (...), str. 90/.
Zdaniem skarżącego, przedmiotowa opłata - "renta planistyczna" jest zobowiązaniem o charakterze podatkowym, stanowiącym dochód budżetu gminy, do którego należy stosować przepisy procedury podatkowej, tj. Ordynacji podatkowej /art. 2 par. 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa/.