Tezy

Organ odwoławczy mimo cofnięcia odwołania winien był poddać kontroli decyzję organu pierwszej instancji w aspekcie naruszenia prawa, a to stosownie do treści art. 137 Kpa. Natomiast organ odwoławczy wprawdzie powołał się na art. 137, lecz zastosował nieadekwatny w tym przypadku art. 105 par. 2 Kpa, który to przepis zawiera inne przesłanki dopuszczalności umorzenia postępowania, o ile wystąpi o to strona, aniżeli wynikające z art. 137 Kpa.

W przypadku cofnięcia odwołania mamy bowiem inną sytuację prawną, gdyż wydana została już decyzja przez organ pierwszej instancji, a ustawodawca uznał zaś za konieczne, by organ odwoławczy sprawdził, po cofnięciu przez stronę odwołania, czy zaskarżona decyzja, która przez umorzenie postępowania zostaje utrzymana w mocy, nie narusza prawa.

Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Gdańsku
Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 3 września 1998 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G., na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 oraz art. 105 art. 2 w związku z art. 137 Kpa umorzyło postępowanie odwoławcze z uwagi na cofnięcie odwołania przez skarżącą Marię H. Kolegium uznało, że cofnięcie odwołania nie jest sprzeczne z interesem społecznym jak i nie sprzeciwiają się temu inne strony.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżąca podnosi okoliczności wskazujące na złą sytuację materialną w jakiej się znajduje a nadto podaje, że została wprowadzona przez organ w błąd i dlatego cofnęła odwołanie.

Odpowiadając na skargę organ wnosi o jej oddalenie i przytacza motywy znane już z uzasadnienia decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ sąd nie jest związany granicami skargi. Sąd administracyjny kontroluje zaskarżoną decyzję pod względem jej zgodności z prawem z tym jednak, że kontrolować może decyzję organu pierwszej instancji jedynie wówczas gdy była ona przedmiotem kontroli organu odwoławczego.

W przedmiotowej sprawie organ odwoławczy mimo cofnięcia odwołania winien był poddać kontroli decyzję organu pierwszej instancji w aspekcie naruszenia prawa, a to stosownie do treści art. 137 Kpa. Natomiast organ odwoławczy wprawdzie powołał się na art. 137 Kpa, lecz zastosował nieadekwatny w tym przypadku art. 105 par. 2 Kpa, który to przepis zawiera inne przesłanki dopuszczalności umorzenia postępowania, o ile wystąpi o to strona, aniżeli wynikające z art. 137 Kpa. W przypadku cofnięcia odwołania mamy bowiem inną sytuację prawną, gdyż wydana została już decyzja przez organ pierwszej instancji, a ustawodawca uznał zaś za konieczne, by organ odwoławczy sprawdził, po cofnięciu przez stronę odwołania, czy zaskarżona decyzja, która przez umorzenie postępowania zostaje utrzymana w mocy, nie narusza prawa.

W zaskarżonej decyzji podano jedynie, że brano pod uwagę czy cofnięcie skargi nie prowadziłoby do naruszenia interesu społecznego oraz - bez znaczenia w tej sprawie - brak sprzeciwu innych stron. Nie brano zatem w ogóle pod uwagę tego czy cofnięcie skargi prowadziłoby do utrzymania w mocy decyzji naruszającej prawo. Ten brak nie może być sanowany przez sąd administracyjny ze względów jakie wyżej zostały przedstawione. W przeciwnym razie bowiem sąd oceniałby decyzję, która nie była przedmiotem kontroli i oceny organu odwoławczego co jest niedopuszczalne /por. argumentację wynikającą z art. 34 ust. 1 ustawy o NSA/.

Natomiast Sąd nie podziela zarzutów skargi, ponieważ skarżąca nie wykazała jakiegokolwiek pozaprawnego działania organu administracyjnego a w szczególności w zakresie rzekomego wprowadzenia jej w błąd.

Z uwagi na powyższe względy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 22 ust. 2 pkt. 3 powołanej ustawy o NSA orzekł jak w sentencji wyroku. Sąd nie orzekł o kosztach postępowania, gdyż skarżąca zwolniona od kosztów nie wykazała by je poniosła.

Strona 1/1
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Gdańsku