Odesłanie w par. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 października 1993 r. w sprawie określenia zakresu i form oraz trybu udzielania kobietom w ciąży oraz wychowującym dziecko pomocy w zakresie opieki socjalnej i prawnej /Dz.U. nr 97 poz. 441 ze zm./ do zasad, jakie obowiązują w ustawie z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, odnosi się wyłącznie do zakresu i form pomocy oraz trybu, w jakim pomoc ma być udzielana; nie mają natomiast zastosowania te przepisy ustawy o pomocy społecznej, które ograniczają prawo kobiet do uzyskania pomocy zagwarantowanej im w ustawie z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży /Dz.U. nr 17 poz. 78 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Arlety K. na decyzję Wojewody (...) z dnia 2 października 1996 r. w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku pieniężnego z tytułu urodzenia dziecka i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w M. z dnia 6 sierpnia 1996 r.
Kierownik Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w M. decyzją z dnia 6 sierpnia 1996 r. odmówił przyznania Arlecie K. zasiłku z tytułu urodzenia dziecka. Podstawę prawną decyzji stanowił art. 43 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/ oraz par. 1, 2 i 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 października 1993 r. w sprawie określenia zakresu i form oraz trybu udzielania kobietom w ciąży oraz wychowującym dziecko pomocy w zakresie opieki socjalnej i prawnej /Dz.U. nr 97 poz. 441 ze zm./. Według organu, Arlecie K. nie można przyznać zasiłku, ponieważ ustalono, że jej rodzina zakupiła samochód marki "Fiat 126p" rok produkcji 1981, a wnioskodawczyni starała się ukryć ten fakt. Zdaniem organu, posiadanie samochodu nie jest konieczne, a jego utrzymanie jest związane ze znacznymi kosztami.
W odwołaniu Arleta K. podała, że samochód został zakupiony przez teściową, a jedynie jest zarejestrowany na męża, który ma prawo jazdy. Pojazd jest niezbędny, gdyż jej rodzina mieszka na terenie byłego PGR-u, a do najbliższej wioski jest 4 km. Mąż samochodem tym musi dojeżdżać do pracy /15 km/ i po drodze robi zakupy dla całej rodziny /składającej się z siedmiu osób, w tym pięciorga dzieci, z których najstarsze chodzi do pierwszej klasy, a drugie do tzw. zerówki/.
Zaskarżoną decyzją z dnia 2 października 1996 r. nr DPS-028-63/96 Wojewoda (...) utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy podzielił argumenty zawarte w decyzji organu pierwszej instancji, a ponadto zwrócił uwagę na marnotrawstwo środków własnych lub społecznych /art. 6 ustawy o pomocy społecznej/, ponieważ mąż skarżącej w dniu 7 września 1996 r. jechał autem będąc pod wpływem alkoholu, za co będzie odpowiadał przed kolegium do spraw wykroczeń.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Arleta K. przedstawiła swą sytuację majątkowa i rodzinną. Powołuje się też na motywy, jakie stanowiły uzasadnienie jej odwołania od decyzji pierwszej instancji. Posiadanie samochodu było, według skarżącej, podstawą odmowy przyznania jej dzieciom środków na dokarmianie w szkole, przez co zostały one pozbawione tej pomocy.
Odpowiadając na skargę, organ wnosi o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Organ administracji państwowej, mając zapewne na względzie treść par. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 października 1993 r. w sprawie określenia zakresu i form oraz trybu udzielania kobietom w ciąży oraz wychowującym dziecko pomocy w zakresie opieki socjalnej i prawnej /Dz.U. nr 97 poz. 441/ w brzmieniu nadanym przez par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 marca 1994 r. zmieniającego to rozporządzenie /Dz.U. nr 44 poz. 172/, wywiódł odmowę przyznania skarżącej świadczeń z przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/. Świadczenia bowiem, jak również zwrot wydatków /par. 2 i 3 rozporządzenia/, przyznaje się w trybie i na zasadach ustawy o pomocy społecznej.