Z przepisu art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. 1997 nr 142 poz. 950 ze zm./ stanowiącego, że rygorów określonych w ustępie 2 tego artykułu nie stosuje się do osób, które przedłożą dowody, że podczas zatrudnienia, pełnienia służby lub funkcji m.in. w Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego, wykonywały wyłącznie zadania nie związane ze zwalczaniem organizacji oraz osób działających na suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej wynika, że nie może uzyskać uprawnień kombatanckich osoba, która wykonywała zadania związane ze zwalczaniem tych osób lub organizacji, a więc niekoniecznie osoba, która brała bezpośredni udział w stosowaniu represji.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Kazimierza N. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 4 sierpnia 1998 r. (...) w przedmiocie przywrócenia uprawnień kombatanckich - oddala skargę.
Skarżący Kazimierz N. wniósł skargę na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 4 sierpnia 1998 r. (...), którą utrzymano w mocy decyzję tego samego organu z dnia 22 maja 1998 r. (...) o odmowie przywrócenia skarżącemu uprawnień kombatanckich.
Z akt administracyjnych wynika, że Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia 29 grudnia 1995 r., powołując się na art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "a" w zw. z art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" oraz art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, pozbawił skarżącego uprawnień kombatanckich, przyjmując, iż skarżący był zatrudniony w strukturach, Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Skarga skarżącego na tą decyzję została przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 3 października 1996 r. oddalona.
W pismach z dnia 9 czerwca 1997 r. i 22 stycznia 1998 r. skarżący, powołując się na zmianę ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego dokonaną ustawą z dnia 25 kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, zwrócił się do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o przywrócenie mu uprawnień kombatanckich. W pismach tych twierdził, że podczas służby w Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego był najpierw młodszym referentem w pionie nieoperacyjnym później zaś po ukończeniu kursu dla młodszych pracowników i kursu personalnego był pracownikiem Wydziału Personalnego Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Bydgoszczy, gdzie zajmował stanowisko referenta Sekcji III, zajmującej się wyłącznie obsługą kadrową pracowników Służby Więziennej.
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych rozpoznając żądanie skarżącego decyzją z dnia 22 maja 1998 r. odmówił mu przywrócenia uprawnień kombatanckich. W uzasadnieniu stwierdził zaś, że nie jest przedmiotem sporu, iż skarżący pracował w strukturach Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, nie przedłożył jednakże dowodu, iż do pracy tej został skierowany przez organizacje niepodległościowe lub przez te organizacje został zwerbowany w celu udzielenia im pomocy bądź, że podczas pełnienia służby w strukturach Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego wykonywał wyłącznie zadania nie związane ze zwalczaniem organizacji oraz osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.
We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy skarżący wskazywał, że nie jest mu znana żadna instytucja państwowa, która byłaby uprawniona do wydawania zaświadczeń potwierdzających, że pracownik Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego nie zwalczał organizacji oraz osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z tym zgodnie z informacją uzyskaną w Urzędzie Kombatantów i Osób Represjonowanych zwrócił się do Urzędu Ochrony Państwa, który jego prośbę przekazał do Centralnego Zarządu Służby Więziennej. Z pism, które otrzymał z Centralnego Zarządu Zakładów Karnych, jak twierdził, wynika, iż nie zwalczał organizacji patriotycznych i niepodległościowych.