Wykładnia zdania pierwszego art. 43 ust. 6 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ nie może być dokonywana w oderwaniu od funkcji pomocy społecznej określonych ustawą oraz w oderwaniu od określonych ustawą obowiązków gminnych służb pomocy społecznej /art. 1 ust. 1 i 2, art. 2 ust. 1, art. 11, art. 38 ust. 1, art. 46 ust. 4-4a, art. 49a i art. 49b/.
Jedną z podstawowych cech jednostek organizacyjnych tych służb - ośrodków pomocy społecznej - jest aktywność w działaniach wobec osób potrzebujących pomocy, co przekładając na język procedury administracyjnej znaczy podejmowanie czynności z urzędu.
Zmieniające się okoliczności faktyczne dotyczące osoby korzystającej z pomocy społecznej mogą powodować formalne wszczynanie kolejnych odrębnych postępowań w przedmiocie poszczególnych świadczeń.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marka K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 9 maja 2000 r. (...) w przedmiocie renty socjalnej - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w D. z dnia 8 marca 2000 r. (...) - obie w częściach rozstrzygających o dacie początkowej przyznania renty socjalnej;(...).
Zaskarżoną decyzją Kolegium utrzymało w mocy decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w D. z dnia 8 marca 2000 r. (...), którą w oparciu o art. 27a ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm. - dalej ustawa/ przyznano Markowi K., począwszy od czerwca 1999 r., rentę socjalną.
Podstawę faktyczną decyzji organu I instancji stanowiły ustalenia oparte na orzeczeniu Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 9 lipca 1982 r. nadesłanym do organu przy piśmie Inspektoratu ZUS w Cz. z dnia 18 czerwca 1999 r. W tym orzeczeniu istniał zapis, iż inwalidztwo istnieje od dzieciństwa. W uzasadnieniu decyzji organu I instancji wyjaśniano, że w wypisie orzeczenia z tej samej daty jakim wcześniej dysponował organ przez omyłkę nie naniesiono zapisu "od dzieciństwa". Kolegium nie uwzględniło odwołania matki adresata decyzji - Janiny K., w którym kwestionowana była data od jakiej przyznane zostało świadczenie. Wychodziło bowiem z założenia, że skoro powstanie inwalidztwa przed ukończeniem 18 roku życia udokumentowane zostało w czerwcu 1999 r., to i od tego miesiąca mogło zostać przyznane świadczenie.
Jednocześnie Kolegium wskazywało, iż zaskarżona odwołaniem decyzja zapadła po ponownym rozpoznaniu sprawy i jest ona zgodna ze wskazaniami zawartymi w uprzedniej decyzji odwoławczej wydanej w trybie art. 138 par. 2 Kpa, zaś organ I instancji miał orzekać na podstawie wniosku złożonego w dniu 22 czerwca 1999 r.
W skardze do Sądu administracyjnego został podniesiony ten sam zarzut co w odwołaniu.
Matka Marka K. twierdziła, że opóźnienie w dołączeniu do akt orzeczenia K.I.Z.
zawierającego stwierdzenie, kiedy u syna powstał stan inwalidztwa, nastąpiło z przyczyn leżących po strome Ośrodka Pomocy Społecznej.
Ośrodek bowiem winien to wyjaśnić wcześniej zwracając się do właściwej komórki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
W skardze zawarto też sugestię, że pełny stan zdrowia podopiecznego winien być znany gminnym służbom pomocy społecznej skoro wniosek o analogiczne świadczenie na rzecz Marka K., noszące wówczas nazwę stałego zasiłku pieniężnego, złożony był w Urzędzie Gminy D. już w 1987 r.
Na potwierdzenie prawdziwości tego twierdzenia dołączono do skargi kserokopie wniosku Gminnego Związku Rolników, Kółek i Organizacji Rolniczych w D. do Naczelnika Miasta i Gminy w D. z dnia 10 grudnia 1987 r. o przyznanie Markowi K. stałego zasiłku pieniężnego z uzasadnieniem, że spełnia wymogi określone uchwałą nr 41 Rady Ministrów z dnia 30 marca 1987 r. w sprawie stałych zasiłków (...) /M.P. nr 9 poz. 80/. Skarżąca zaprzeczała też, aby ona lub syn w latach 1995-1997 korzystali z pomocy w formie zasiłku stałego i przyznała korzystanie z pomocy, lecz w formie zasiłków okresowych i celowych.