Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody G. w przedmiocie nakazu rozbiórki ogrodzenia,
Tezy

O publicznym charakterze drogi nie decyduje oznaczenie danego gruntu w ewidencji gruntów jako drogi, lecz jej prawne zaliczenie do jednej z kategorii dróg publicznych, określonych w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Bożeny i Zdzisława H. na decyzję Wojewody G. z dnia 20 maja 1998 r. (...) w przedmiocie nakazu rozbiórki ogrodzenia, uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzająca ją decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia 27 marca 1998 r. (...); (...).

Uzasadnienie strona 1/3

Prezydent Miasta G. decyzją z dnia 27 marca 1998 r. (...), wydaną na podstawie art. 104 Kpa, art. 48, art. 87 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 24 listopada 1995 r. o zmianie zakresu działania niektórych miast oraz miejskich strefach usług publicznych /t.j. Dz.U. 1997 nr 36 poz. 224/ nakazał Bożenie i Zdzisławowi H. wykonanie rozbiórki ogrodzenia /od strony drogi publicznej - ul. Ł./ zlokalizowanego przy ul. Ł. 2 w G.

W uzasadnieniu organ ustalił, że ogrodzenie zostało wybudowane w latach 1990-1596, przy czym według Bożeny i Zdzisława H. zakończenie budowy nastąpiło w 1997 r. Nadto wskazano, iż w 1992 r w związku z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, według którego dzisiejsza ulica Ł. to ulica dojazdowa do zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w liniach rozgraniczających 10 m, nastąpiło przejęcie 2,5 m pasa terenu prywatnego od Bożeny i Zdzisława H. na rzecz miasta. Zatem rozpoczęta budowa ogrodzenia znalazła się w liniach rozgraniczających przyszłej ul. Ł.

Wobec tego, iż zakończenie budowy ogrodzenia nastąpiło po wejściu w życie nowego Prawa budowlanego mają zastosowanie przepisy prawa budowlanego z 1994 r. W sytuacji gdy ogrodzenie powstało bez wymaganego pozwolenia na budowę - jako usytuowane od strony drogi publicznej - należało orzec jego rozbiórkę.

W odwołaniu od tej decyzji Bożeny i Zdzisława H. podnieśli zarzut, że ogrodzenie wybudowali zgodnie z wydaną im w dniu 6 czerwca 1997 r. przez Wydział Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego mapą, na której ich posesja nie graniczyła z ul. Ł., wobec czego nie mieli obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę ogrodzenia.

Wojewoda G. decyzją z dnia 20 maja 1998 r., (...) wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 194 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy m.in. ustalił i zważył, co następuje:

Murek oporowy o wysokości do 1 m i długości około 25 m został wybudowany w 1990 r. przez ówczesnego właściciela posesji J. w 1990 r. na skarpie na granicy między jego działką a działką G., przy czym ten ostatni twierdził, że na jego gruncie.

Murek ten stał się podwaliną i nieodłączną częścią wybudowanego w 1997 r. przez Bożenę i Zdzisława H. ogrodzenia w formie drewnianych sztachet.

Mapa sytuacyjno-wysokościowa, na którą powoływali się Bożena i Zdzisław H. była nieaktualna i uwzględniała stan z 1991 r. Natomiast w 1992 r. nastąpiła zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dzielnicy P.-M.. Na jej podstawie został opracowany projekt podziału nieruchomości Tomasza J, w wyniku którego zostały wydzielone działki budowlane oraz drogi dojazdowe do nich - w tym ul. Ł., pod wydzielenie której uszczuplono nieruchomość Tomasza J. o pas szerokości 2,5 m.

Strona 1/3