Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Diana Trzcińska (spr.) Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 16 września 2020 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w G. na uchwałę Rady Miasta z dnia 24 listopada 2005 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego A, rejon ulic [...] i [...] w mieście G. 1. stwierdza nieważność § 2 pkt 5 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki nr 718 obręb 67 położonej w G. dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr [...]. 2. zasądza od Rady Miasta na rzecz skarżącej A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w G. kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uchwałą z dnia 24 listopada 2005 roku nr XLV/1554/05, Rada Miasta uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego [..].
W § 2 uchwały wyjaśniono pojęcia użyte w planie, w tym - w punkcie 5 - pojęcie wysokości zabudowy, określając ją jako wysokość mierzoną od naturalnej warstwicy terenu w najniższym punkcie obrysu budynku do kalenicy lub najwyższego punktu na pokryciu kubatury, bez masztów odgromnikowych, anten i kominów.
Uchwałę tą, w powyższym zakresie, tj. dotyczącym § 2 pkt 5, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżyła A.
Spółka wskazała, że jest właścicielem działki o nr [..], obr. [..] w G. przy ul. O., objętej postanowieniami ww. planu miejscowego. Według planu, działka nr [..], obr. [..] znajduje się na terenie oznaczonym symbolem 007-M/U31 - teren mieszkaniowo - usługowy, zawierający teren mieszkaniowy MW23 i usług - U33, bez ustalania proporcji między funkcjami. Karta terenu nr 007, dotycząca ww. działki skarżącej, w pkt 5 wskazuje na maksymalną wysokość zabudowy - 12 m.
Skarżąca, zaskarżając ww. uchwałę, zarzuciła jej naruszenie:
1. art. 2 oraz art. 94 Konstytucji RP w zw. z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm., dalej u.p.z.p.) oraz § 4 pkt 6 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przez zdefiniowanie w uchwale pojęcia "wysokość zabudowy" jako wysokości obliczanej dla budynku, co uniemożliwia weryfikację wysokości zabudowy dla obiektów budowlanych niebędących budynkami, a także wobec zdefiniowania "wysokości zabudowy" jako obliczanej od naturalnej warstwicy terenu, pomimo tego, że uchwała nie zawiera ustaleń dotyczących naturalnych warstwic terenu, a zidentyfikowanie naturalnej warstwicy terenu, w związku ze zmianami wynikającymi z makroniwelacji terenu, nie zawsze jest możliwe, co w efekcie prowadzi do sytuacji, w której obliczenie wysokości zabudowy, zgodnie z definicją zawartą w uchwale, może nie być możliwe;
2. art. 94 w zw. z art. 7, art. 87 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 92 Konstytucji RP w zw. z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. oraz § 6 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (dalej r.w.t.), a także § 149 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 roku w sprawie zasad techniki prawodawczej (dalej z.t.p.) przez zdefiniowanie pojęcia "wysokość zabudowy" w sposób jednoznacznie wskazujący na to, że w istocie zdefiniowano "wysokość budynku", a więc pojęcie już zdefiniowane w § 6 r.w.t. jednakże w sposób sprzeczny ze wskazanym przepisem aktu wyższego rzędu, tj. § 6 r.w.t.;
3. art. 2 Konstytucji RP w zw. z § 136 oraz § 143 z.t.p., a także § 6 r.w.t. przez naruszenie wynikające z art. 2 Konstytucji RP zasady przyzwoitej legislacji wobec określenia w uchwale definicji "wysokość zabudowy", odwołującej się w istocie do wysokości budynku, pomimo, że definicja pojęcia "wysokość budynku" została określona w innym akcie prawnym wyższego rzędu, tj. w r.w.t.