Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska (spr.), sędzia WSA Marek Leszczyński, , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 października 2020 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi A. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z [...] lipca 2020 r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy P. z [...] czerwca 2020 r. znak [...] o odmowie przyznania A. D. (dalej: wnioskodawczyni, skarżąca) prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad niepełnosprawnym mężem L. D.
Wymienione decyzje wydano w postępowaniu zainicjowanym wnioskiem A. D. z [...] maja 2020 r. Z akt sprawy wynika, że mąż wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną od 2003 r., od 2012 r. w stopniu znacznym, zaś od [...] października 2019 r. jest sobą o trwałej niezdolności do samodzielnej egzystencji. Podczas wywiadu środowiskowego przeprowadzonego [...] maja 2020 r. ustalono, że wnioskodawczyni, urodzona w 1946 r., zaprzestała prowadzenia gospodarstwa rolnego/zaprzestała pracy w gospodarstwie rolnym w 1990 r., nie posiada orzeczonego znacznego stopnia niepełnosprawności, zajmuje się mężem, wspiera go i pomaga w codziennym funkcjonowaniu. Małżonkowie D. posiadają syna, który nie jest małoletni ani niepełnosprawny, prowadzi gospodarstwo rolne i dlatego nie jest w stanie sprawować opieki nad ojcem.
Decyzją z [...] czerwca 2020 r. Wójt Gminy P. odmówił przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z powodu: pozostawania przez podopiecznego w związku małżeńskim z osobą nielegitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności (art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 111 ze zm.), dalej: u.ś.r.; istnienia osoby spokrewnionej z osobą niepełnosprawną w pierwszym stopniu (syn), która nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności i nie jest osobą małoletnią (art. 17 ust. 1 pkt 4 i ust. 1 pkt 1 i 2 u.ś.r.); posiadania przez wnioskodawczynię prawa do emerytury (art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. "a" u.ś.r.); powstania niepełnosprawności u podopiecznego około 70 roku życia, podczas gdy ustawa wymaga jej powstania przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie nauki nie później niż do 25 roku życia (art. 17 ust. 1b u.ś.r.). Wójt wskazał na wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 38/13 wywodząc, że skutkiem tego wyroku nie jest wykreowanie "prawa" do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie wskazanym w ustawie. Skoro ustawodawca nie dokonał nowelizacji ustawy uwzględniającej skutki powyższego wyroku, to organy administracji są związane literalnym brzmieniem przepisów.
Odwołanie złożyła A. D., która zarzuciła:
1) naruszenie prawa materialnego mające istotny wpływ na wynik sprawy przez zastosowanie art. 17 ust. 1b u.ś.r. bez uwzględnienia skutków wyroku TK w sprawie K 38/13, w sytuacji gdy po tym wyroku nie jest dopuszczalne oparcie decyzji odmawiającej przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie tej części przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r., której niekonstytucyjność stwierdzono;